Lezersrecensie
Beklemmende sfeer
‘Ik dacht dat jij’ is het nieuwste boek van Joke van Leeuwen dat verschenen is in juni 2023. Joke van Leeuwen heeft inmiddels tientallen boeken geschreven. Ik heb de boeken van Joke van Leeuwen leren kennen dankzij haar jeugdboeken. ‘Deesje’, het eerste boek dat ik van haar kreeg staat gesigneerd en oneindig veel gelezen in mijn kast. Na ‘Deesje’ las ik veel andere boeken van van Leeuwen, zoals nu ‘Ik dacht dat jij’.
In ‘Ik dacht dat jij’ wordt het verhaal verteld door een hoofdpersoon, de ik-verteller. Zijn naam is onbekend, maar wie hij verder is, wordt wel duidelijk. Door wat hij meemaakt, maar meer nog door zijn gedachten, redenaties en opmerkingen. De hoofdpersoon is kunstschilder, heeft een relatie met violiste Zigi, heeft een zestienjarige dochter uit een eerdere relatie waarmee hij geen contact heeft en heeft geen goed contact met zijn ouders.
Het hele verhaal speelt zich af in het hoofd van deze ik-verteller waardoor het vooral zijn gedachten zijn die iets meer over hem vertellen. Conversaties tussen hem en een ander persoon (meestal Zigi) worden ook beschreven waarbij het vooral gaat om zijn reacties.
De hoofdpersoon heeft bij mij geen sympathie kunnen opwekken, wat ongetwijfeld ook niet de bedoeling was van van Leeuwen. De hoofdpersoon laat enorm manipulatief gedrag zien door opmerkingen te maken naar een ander waardoor de ander met een vervelend gevoel zal blijven zitten en misschien zelfs zal twijfelen. Zigi lijkt het nooit goed te doen, loopt voortdurend op eieren en voor haarzelf opkomen maakt de hoofdpersoon vooral boos.
Toch gaat Zigi niet weg bij deze hoofdpersoon want “hij houdt toch van haar?” Hij haalt zelfs tompouces als ze na week vol optredens in Oostenrijk weer thuiskomt. Of koopt een bloes voor haar:
“Ik kocht een bloes voor Zigi, omdat ik zo van haar hield. Een zwarte, want ze droeg vaak zwart. Ik dacht dat ze blij zou zijn dat ik haar een bloes gaf, dat ze die zou dragen en dat ik dan naar haar zou kijken, met haar ronde borsten en het heuveltje van haar buik in een bloes die ik haar had gegeven. Een dure. Maar hij paste niet. Te strak. Tussen de knopen openden zich mondjes waarachter ik haar beha kon zien zitten.
Jammer, zei ze, het is mooie stof, kan ik hem ruilen?
Nee dus, het was de laatste. Ze kon hem niet ruilen. Er viel niets te ruilen. Ik heb hem weer in de plastic zak gepropt.
Ze zei dat ze hem aan iemand anders zou geven. Hoe kón ze op zo’n gedachte komen. Die bloes was voor haar, niet voor iemand anders. Nu moest ik hem weggooien.”(citaat)
Nergens in het boek wordt verteld wat de reden is voor het gedrag van de man of welke diagnose hier zou passen. Als lezer mag je zelf je conclusies trekken en ik zal er dus ook geen label op plakken.
Ondanks de beklemmende sfeer die mij soms misselijk maakte zitten er ook lichtere en zelfs grappige momenten in, zoals:
"Als ik ergens een hekel aan heb zijn het vrouwen die me denken te moeten opvoeden. En mosselen.”
Joke van Leeuwen heeft met dit boek een verhaal geschreven waarbij ik tijdens het lezen vooral wilde dat deze dreigende sfeer zou stoppen. Af en toe moest ik het boek daarom even wegleggen om het vervolgens weer snel op te pakken om verder te kunnen lezen. Kortom, een overtuigend verhaal dat indruk heeft gemaakt.
In ‘Ik dacht dat jij’ wordt het verhaal verteld door een hoofdpersoon, de ik-verteller. Zijn naam is onbekend, maar wie hij verder is, wordt wel duidelijk. Door wat hij meemaakt, maar meer nog door zijn gedachten, redenaties en opmerkingen. De hoofdpersoon is kunstschilder, heeft een relatie met violiste Zigi, heeft een zestienjarige dochter uit een eerdere relatie waarmee hij geen contact heeft en heeft geen goed contact met zijn ouders.
Het hele verhaal speelt zich af in het hoofd van deze ik-verteller waardoor het vooral zijn gedachten zijn die iets meer over hem vertellen. Conversaties tussen hem en een ander persoon (meestal Zigi) worden ook beschreven waarbij het vooral gaat om zijn reacties.
De hoofdpersoon heeft bij mij geen sympathie kunnen opwekken, wat ongetwijfeld ook niet de bedoeling was van van Leeuwen. De hoofdpersoon laat enorm manipulatief gedrag zien door opmerkingen te maken naar een ander waardoor de ander met een vervelend gevoel zal blijven zitten en misschien zelfs zal twijfelen. Zigi lijkt het nooit goed te doen, loopt voortdurend op eieren en voor haarzelf opkomen maakt de hoofdpersoon vooral boos.
Toch gaat Zigi niet weg bij deze hoofdpersoon want “hij houdt toch van haar?” Hij haalt zelfs tompouces als ze na week vol optredens in Oostenrijk weer thuiskomt. Of koopt een bloes voor haar:
“Ik kocht een bloes voor Zigi, omdat ik zo van haar hield. Een zwarte, want ze droeg vaak zwart. Ik dacht dat ze blij zou zijn dat ik haar een bloes gaf, dat ze die zou dragen en dat ik dan naar haar zou kijken, met haar ronde borsten en het heuveltje van haar buik in een bloes die ik haar had gegeven. Een dure. Maar hij paste niet. Te strak. Tussen de knopen openden zich mondjes waarachter ik haar beha kon zien zitten.
Jammer, zei ze, het is mooie stof, kan ik hem ruilen?
Nee dus, het was de laatste. Ze kon hem niet ruilen. Er viel niets te ruilen. Ik heb hem weer in de plastic zak gepropt.
Ze zei dat ze hem aan iemand anders zou geven. Hoe kón ze op zo’n gedachte komen. Die bloes was voor haar, niet voor iemand anders. Nu moest ik hem weggooien.”(citaat)
Nergens in het boek wordt verteld wat de reden is voor het gedrag van de man of welke diagnose hier zou passen. Als lezer mag je zelf je conclusies trekken en ik zal er dus ook geen label op plakken.
Ondanks de beklemmende sfeer die mij soms misselijk maakte zitten er ook lichtere en zelfs grappige momenten in, zoals:
"Als ik ergens een hekel aan heb zijn het vrouwen die me denken te moeten opvoeden. En mosselen.”
Joke van Leeuwen heeft met dit boek een verhaal geschreven waarbij ik tijdens het lezen vooral wilde dat deze dreigende sfeer zou stoppen. Af en toe moest ik het boek daarom even wegleggen om het vervolgens weer snel op te pakken om verder te kunnen lezen. Kortom, een overtuigend verhaal dat indruk heeft gemaakt.
1
Reageer op deze recensie
