Lezersrecensie
Door vergelijken te hoge verwachtingen
Twee maanden geleden heb ik genoten van “Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween”. Logisch dus dat ik ook nieuwsgierig was naar het eerder verschenen boek van Franco Faggiani “Tussen twee werelden”.
Bij het zien van de omslag van het boek moest ik, waarschijnlijk zoals velen, denken aan “De acht bergen” van Paolo Cognetti. De covers lijken op elkaar en bovendien zijn beide verhalen geschreven door Italiaanse schrijvers. Ook de setting is in beide boeken hetzelfde, namelijk de Italiaanse bergen. Deze overeenkomsten leidden bij mij automatisch tot vergelijkingen.
Martino, een jongen met Asperger, is op achtjarige leeftijd in het leven van Leonardo gekomen via het vrijwilligerswerk van Leonardo’s vrouw Chiara en dochter Nina.
Als Martino een jaar of dertien is besluiten Leonardo en Martino hun huis in Milaan te verkopen en gaan wonen in een huis in de Italiaanse bergen. Zowel Martino als Leonardo ontwikkelen zich en groeien, soms los van elkaar, soms samen.
“De sneeuwvlok is de sterkste, maar ook de sterfelijkste getuigenis van de natuur. In de tijd die hij nodig heeft om op aarde te komen is zijn volmaakte en uniek vorm – want hij is anders dan elke andere sneeuwvlok die samen met hem valt – al verwoest. Daarom moet je hem weten te waarderen in de heel korte tijd dat hij bestaat.” (citaat)
“Tussen twee werelden” is een verhaal dat ik met plezier las, maar wat helaas vaak wat te vlak bleef en diepgang miste. De mooie beschrijvingen van de grillige natuur zoals beschreven in “De acht bergen” bleven hier uit. De conversaties en ontwikkelingen van Leonardo en Martino vond ik mooi, maar ook voorspelbaar en weinig spannend.
Kortom, misschien is een vergelijking met “De acht bergen” niet helemaal eerlijk, maar doordat dat onbewust toch gebeurde kan ik alleen maar constateren dat ik “De acht bergen” zoveel sterker vond.
Als ik “Tussen twee werelden” vergelijk met “Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween” vind ik dat Franco Faggiani veel beeldender is gaan schrijven, met meer rust, alsof hij minder gehaast een verhaal wil afronden.
Dit verhaal krijgt van mij 3½ ster.
“De tijd is geen dokter, maar een gum die dingen uitveegt.” (citaat)
Bij het zien van de omslag van het boek moest ik, waarschijnlijk zoals velen, denken aan “De acht bergen” van Paolo Cognetti. De covers lijken op elkaar en bovendien zijn beide verhalen geschreven door Italiaanse schrijvers. Ook de setting is in beide boeken hetzelfde, namelijk de Italiaanse bergen. Deze overeenkomsten leidden bij mij automatisch tot vergelijkingen.
Martino, een jongen met Asperger, is op achtjarige leeftijd in het leven van Leonardo gekomen via het vrijwilligerswerk van Leonardo’s vrouw Chiara en dochter Nina.
Als Martino een jaar of dertien is besluiten Leonardo en Martino hun huis in Milaan te verkopen en gaan wonen in een huis in de Italiaanse bergen. Zowel Martino als Leonardo ontwikkelen zich en groeien, soms los van elkaar, soms samen.
“De sneeuwvlok is de sterkste, maar ook de sterfelijkste getuigenis van de natuur. In de tijd die hij nodig heeft om op aarde te komen is zijn volmaakte en uniek vorm – want hij is anders dan elke andere sneeuwvlok die samen met hem valt – al verwoest. Daarom moet je hem weten te waarderen in de heel korte tijd dat hij bestaat.” (citaat)
“Tussen twee werelden” is een verhaal dat ik met plezier las, maar wat helaas vaak wat te vlak bleef en diepgang miste. De mooie beschrijvingen van de grillige natuur zoals beschreven in “De acht bergen” bleven hier uit. De conversaties en ontwikkelingen van Leonardo en Martino vond ik mooi, maar ook voorspelbaar en weinig spannend.
Kortom, misschien is een vergelijking met “De acht bergen” niet helemaal eerlijk, maar doordat dat onbewust toch gebeurde kan ik alleen maar constateren dat ik “De acht bergen” zoveel sterker vond.
Als ik “Tussen twee werelden” vergelijk met “Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween” vind ik dat Franco Faggiani veel beeldender is gaan schrijven, met meer rust, alsof hij minder gehaast een verhaal wil afronden.
Dit verhaal krijgt van mij 3½ ster.
“De tijd is geen dokter, maar een gum die dingen uitveegt.” (citaat)
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Sanne
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
