Direct, beklijvend, intens!

“Ik ben waar ik hoor te zijn. Waarom word ik dan elke ochtend wakker met het gevoel dat dat niet zo is?”

Laura, gehuwd en moeder, droomt nog regelmatig over haar eerste liefde. Omdat dit haar steeds zo in de war brengt gaat ze al schrijvend terug naar haar jeugdjaren.

“De pubertijd is een rare tijd om over te schrijven. Ik zwolg toen al in leed dat er niet echt was, leed dat ik mezelf aandeed, en door te schrijven doe ik het vrijwillig nog een keer.”

2002, Laura is veertien jaar en Christian, een nieuwe klasgenoot, beheerst haar leven. Ze hunkert naar een blik van hem, een woord. Ze wil gezien worden. En dat lukt! Maar hoe verder hun relatie vordert, hoe meer twijfels en angsten Laura ervaart. Ze wil voldoen aan de verwachtingen, vooral op sexueel gebied. Ze wordt onzeker over haar lichaam en zit in de knoop met zichzelf.

Doordat het verhaal in de ik-vorm is geschreven voelt het enorm persoonlijk aan. Het begint allemaal nog vrij romantisch. Die eerste verliefdheid en alles wat daarbij hoort van gevoelens wordt zo herkenbaar in beeld gebracht. Doordat het verhaal van Laura steeds intenser en intiemer wordt, voelde het soms bijna voyeuristisch aan, maar dat is dus absoluut een compliment voor Sophie Visser. De terugblik naar de mix van emoties waar Laura zich destijds geen raad mee wist is best heftig. Maar een heftig verhaal kan dus ook heel mooi zijn. De dynamiek onder de vriendinnen, erbij willen horen en gezien willen worden, de wig tussen Laura en haar moeder… Ik las ‘De eerste’ op één lange middag uit. Een middag was ik volledig ondergedompeld in het leven van een jong meisje. Maar het verhaal blijft absoluut nazinderen. Zoveel kwetsbaarheid. En hoe bepaalde gebeurtenissen uit de jeugdjaren ook blijven doorspijpelen in het huidige leven. Direct, beklijvend, intens!

“Ik had mijn eigen zon moeten zijn.”

(Met dank aan Zwartjes & Labovíc, VBK België voor het recensieboek.)