Lezersrecensie
Diep geraakt door De zomers
“Je mag deze geschiedenis niet vergeten, zei haar vader, het is jouw geschiedenis, Leyla.”
De zomers geeft een beklijvend inzicht in het leven van de jonge Duitse Leyla. Haar vader, een Jezidische Koerd, is gevlucht uit zijn thuisland. Vanaf haar vierde jaar bracht Leyla de zomervakanties door bij de familie in het noorden van Syrië, in een dorpje waar ogenschijnlijk nooit iets gebeurde. Haar grootmoeder was daar de spil in het huishouden én in de familie. Leyla was daar nooit alleen, maar steeds omringd door haar familie, buren en vrienden. Tot die ene zomer, de zomer dat het niet meer veilig was om op bezoek te gaan en vreselijke nieuwsbeelden uit Syrië hun intrede deden.
“Ze sterven. Ze sterven niet. Ze sterven. Ze sterven niet. De angst en de misselijkheid die Leyla tegelijkertijd overspoelden, kenden geen structuur. Ze overvielen haar zonder waarschuwing, in bed, in de bibliotheek, of als ze over de voegen van de stenen tegels liep. Het was net zoals struikelen, in elke stap en elk moment school het gevaar om te struikelen.”
Ronya Othmann schetst een prachtig beeld van de zomers bij de familie. Mooie en warme momenten, maar ook gekibbel. De verhalen en anekdotes worden niet in chronologische volgorde weergegeven, maar in flarden… net zoals herinneringen naar boven komen. Dit eerste deel, dat vrij uitgebreid is, is nodig om de impact van die zomers te kunnen begrijpen. Hoe is het voor Leyla om op te groeien tussen twee culturen, waarin ze in geen van beide echt haar weg kan vinden? Hoe voelt het als je vrienden je niet lijken te begrijpen, geen interesse tonen in je achtergrond? Hoe groei je op met een vader die als politiek vluchteling een nieuw leven moest opbouwen? Wat is de impact van de oorlogsbeelden? Hoe sterk is de band met de familie die is achtergebleven? Hoe bepaalt je afkomst je identiteit?
“Ze wilde haar naam en alles wat daarmee samenhing afwerpen als de huid van een slang. Zodat haar naam niet langer haar verhaal zou schrijven, maar zij het verhaal van haar naam.”
De zomers bevat zowel een mooie ode aan de grootmoeder als een diep respect voor het opbouwen van een nieuw leven. Zeker naar het einde toe is het zeer beklijvend en confronterend. De diep gewortelde familiebanden zijn niet altijd in woorden te vatten, wel in gevoelens. Dit verhaal kwam hard binnen, heeft mij diep geraakt en zal nog lang blijven nazinderen.
De zomers geeft een beklijvend inzicht in het leven van de jonge Duitse Leyla. Haar vader, een Jezidische Koerd, is gevlucht uit zijn thuisland. Vanaf haar vierde jaar bracht Leyla de zomervakanties door bij de familie in het noorden van Syrië, in een dorpje waar ogenschijnlijk nooit iets gebeurde. Haar grootmoeder was daar de spil in het huishouden én in de familie. Leyla was daar nooit alleen, maar steeds omringd door haar familie, buren en vrienden. Tot die ene zomer, de zomer dat het niet meer veilig was om op bezoek te gaan en vreselijke nieuwsbeelden uit Syrië hun intrede deden.
“Ze sterven. Ze sterven niet. Ze sterven. Ze sterven niet. De angst en de misselijkheid die Leyla tegelijkertijd overspoelden, kenden geen structuur. Ze overvielen haar zonder waarschuwing, in bed, in de bibliotheek, of als ze over de voegen van de stenen tegels liep. Het was net zoals struikelen, in elke stap en elk moment school het gevaar om te struikelen.”
Ronya Othmann schetst een prachtig beeld van de zomers bij de familie. Mooie en warme momenten, maar ook gekibbel. De verhalen en anekdotes worden niet in chronologische volgorde weergegeven, maar in flarden… net zoals herinneringen naar boven komen. Dit eerste deel, dat vrij uitgebreid is, is nodig om de impact van die zomers te kunnen begrijpen. Hoe is het voor Leyla om op te groeien tussen twee culturen, waarin ze in geen van beide echt haar weg kan vinden? Hoe voelt het als je vrienden je niet lijken te begrijpen, geen interesse tonen in je achtergrond? Hoe groei je op met een vader die als politiek vluchteling een nieuw leven moest opbouwen? Wat is de impact van de oorlogsbeelden? Hoe sterk is de band met de familie die is achtergebleven? Hoe bepaalt je afkomst je identiteit?
“Ze wilde haar naam en alles wat daarmee samenhing afwerpen als de huid van een slang. Zodat haar naam niet langer haar verhaal zou schrijven, maar zij het verhaal van haar naam.”
De zomers bevat zowel een mooie ode aan de grootmoeder als een diep respect voor het opbouwen van een nieuw leven. Zeker naar het einde toe is het zeer beklijvend en confronterend. De diep gewortelde familiebanden zijn niet altijd in woorden te vatten, wel in gevoelens. Dit verhaal kwam hard binnen, heeft mij diep geraakt en zal nog lang blijven nazinderen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Saskia I.
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
