Lezersrecensie
Actueel verhaal met een prachtige boodschap maar qua complexiteit te min
Martin Van Es is een succesvol ondernemer en strategisch adviseur. Hij schreef samen met ghostwriter Andrew Crofts zijn debuutroman ‘Zeg maar Joe’. In dit boek wil Martin Van Es zijn ideeën over een betere wereld vormgeven. Wat moeten de mensen veranderen om onze tijd op aarde te kunnen verbeteren en te verzekeren. Martin Van Es ondervroeg politici, economen, geestelijke leiders en wetenschappers ter ondersteuning van zijn boek.
‘Als de gehele mensheid gemeenschappelijke doelen en wereldvrede nastreeft, is er voor radicalisme geen voedingsbodem meer. Dan zullen radicalen nergens steun krijgen. Dan is er niemand meer op wie ze hun haat kunnen botvieren.’
Waarover gaat het verhaal?
De wereld is plots 12 minuten in volledige duisternis gehuld. Niemand kan dit fenomeen verklaren. Plots is er Joe. Hij staat aan een school in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Hij geeft aan de Zoon van God te zijn en is teruggekeerd om de wereld te verbeteren. Als we op deze manier verder gaan zullen wij de mensheid en de aarde vernietigen. Joe wordt niet serieus genomen door wereldleiders, geestelijke leider, wetenschappers, enzoverder. Kan Joe de mensen overtuigen van zijn afkomst en van zijn ideeën?
Wat vond ik?
De aankondiging van het boek schept hoge verwachtingen. Er werd de vergelijking gemaakt met Dan Brown en Paolo Coelho. Van Es deed grondige research en is tevens strategisch adviseur.. Dit geeft de verwachting van een strategisch boek vol complexiteit. De realiteit is echter veel minder. De eerste 100 pagina’s waren erg simplistisch en qua schrijfstijl wat te kinderlijk. De verschillende personages komen doorheen deze hoofdstukken aan bod. Vanaf dan komt er meer schot in de zaak. Joe komt met zijn plannen op tafel en het ongeloof en de weerstand beginnen zich op te stapelen. Hoge bomen vangen veel wind en dit is voor Joe niet anders. Joe schopt tegen schenen waardoor er plannen worden gemaakt om zich van Joe te ontdoen. Vanaf dit element komt er meer spanning in het verhaal. Sophie staat naast Joe om zijn plannen waar te kunnen maken. Dit zou het boek een romantische touch moeten geven. Doch is deze “relatie” erg bevreemdend. Als lezer wordt dit niet zozeer beleefd.
‘Vertrouwen, optimisme – misschien zijn die twee wel hetzelfde.’
De personages:
Jammer dat Joe zo typerend en stereotiep ter wereld kwam. Een man met een lange baard, verwilderde haren en een lang gewaad. Nadien wordt hij wel gemoderniseerd. Gelukkig! Hier had de schrijver naar mijn gevoel meer mee kunnen doen. Zijn karakter vind ik met momenten ook bevreemd. De weldoener die iedereen vergeeft maar anderzijds erg naïef is en niet nadenkt over mogelijke gevolgen van zijn daden..
Sophie is de “sidekick” van Joe. Zij is lerares op een school maar zodra Joe verschijnt cijfert Sophie zich volledig weg. Ze volgt Joe en plaatst zichzelf op de achtergrond. Naar mijn gevoel is zij geen sterk personage.
We lezen het boek ook vanuit perspectieven van de presidenten van Amerika, Rusland en China (steeds in deze volgorde). Hun conversaties met hun adviseurs worden gedeeld. Deze stukken zijn vervelend om te lezen aangezien er vaak herhalingen worden aangehaald.
Schrijfstijl:
Het boek leest vlot. Soms wat te vlot, zelfs simplistisch. De grote strategische plannen blijven weg, jammer genoeg. Er zijn stukken waarbij Joe zijn plannen uit de doeken doet qua economie, armoedebestrijding, klimaatplan, … Hierbij is het verhaal wat complexer en aangenamer. Nieuwe inzichten kunnen opgedaan worden bijvoorbeeld m.b.t. klimaatopwarming. Met termen zoals greenwashing, deep learning, … Het tempo van het verhaal ligt redelijk laag. Het boek omschrijft enkele weken. Qua woordgebruik vind ik Van Es zijn stijl niet gevarieerd genoeg. Hij gebruikt vaak dezelfde omschrijvingen en valt regelmatig in herhaling.
‘Zeg maar Joe’ is een actueel boek met een prachtige boodschap. Er zijn sterke elementen in die je doen nadenken. Toch als we even kritisch zijn, omschrijft Van Es dat we een Joe nodig hebben momenteel ofwel is de aarde verdoemd. Ik vrees dat we geen Joe gaan tegenkomen.. Qua complexiteit is het verhaal wat te min.
Sophie nam de kranten mee naar de slaapkamer, gooide ze op de verkreukelde lakens en begon in kleermakerszit te lezen. ‘Verspil je tijd niet aan wat anderen erover zeggen,’ zei Joe zachtjes. ‘Je zult het ofwel vleiend ofwel kwetsend vinden. Je weet wat er is gebeurd. Je hoeft niet te weten wat andere mensen daarvan vinden.’
Ik heb dit boek mogen lezen voor de Hebbanbuzz. Bedankt aan Hebban en de uitgeverij voor dit exemplaar.
‘Als de gehele mensheid gemeenschappelijke doelen en wereldvrede nastreeft, is er voor radicalisme geen voedingsbodem meer. Dan zullen radicalen nergens steun krijgen. Dan is er niemand meer op wie ze hun haat kunnen botvieren.’
Waarover gaat het verhaal?
De wereld is plots 12 minuten in volledige duisternis gehuld. Niemand kan dit fenomeen verklaren. Plots is er Joe. Hij staat aan een school in Christchurch, Nieuw-Zeeland. Hij geeft aan de Zoon van God te zijn en is teruggekeerd om de wereld te verbeteren. Als we op deze manier verder gaan zullen wij de mensheid en de aarde vernietigen. Joe wordt niet serieus genomen door wereldleiders, geestelijke leider, wetenschappers, enzoverder. Kan Joe de mensen overtuigen van zijn afkomst en van zijn ideeën?
Wat vond ik?
De aankondiging van het boek schept hoge verwachtingen. Er werd de vergelijking gemaakt met Dan Brown en Paolo Coelho. Van Es deed grondige research en is tevens strategisch adviseur.. Dit geeft de verwachting van een strategisch boek vol complexiteit. De realiteit is echter veel minder. De eerste 100 pagina’s waren erg simplistisch en qua schrijfstijl wat te kinderlijk. De verschillende personages komen doorheen deze hoofdstukken aan bod. Vanaf dan komt er meer schot in de zaak. Joe komt met zijn plannen op tafel en het ongeloof en de weerstand beginnen zich op te stapelen. Hoge bomen vangen veel wind en dit is voor Joe niet anders. Joe schopt tegen schenen waardoor er plannen worden gemaakt om zich van Joe te ontdoen. Vanaf dit element komt er meer spanning in het verhaal. Sophie staat naast Joe om zijn plannen waar te kunnen maken. Dit zou het boek een romantische touch moeten geven. Doch is deze “relatie” erg bevreemdend. Als lezer wordt dit niet zozeer beleefd.
‘Vertrouwen, optimisme – misschien zijn die twee wel hetzelfde.’
De personages:
Jammer dat Joe zo typerend en stereotiep ter wereld kwam. Een man met een lange baard, verwilderde haren en een lang gewaad. Nadien wordt hij wel gemoderniseerd. Gelukkig! Hier had de schrijver naar mijn gevoel meer mee kunnen doen. Zijn karakter vind ik met momenten ook bevreemd. De weldoener die iedereen vergeeft maar anderzijds erg naïef is en niet nadenkt over mogelijke gevolgen van zijn daden..
Sophie is de “sidekick” van Joe. Zij is lerares op een school maar zodra Joe verschijnt cijfert Sophie zich volledig weg. Ze volgt Joe en plaatst zichzelf op de achtergrond. Naar mijn gevoel is zij geen sterk personage.
We lezen het boek ook vanuit perspectieven van de presidenten van Amerika, Rusland en China (steeds in deze volgorde). Hun conversaties met hun adviseurs worden gedeeld. Deze stukken zijn vervelend om te lezen aangezien er vaak herhalingen worden aangehaald.
Schrijfstijl:
Het boek leest vlot. Soms wat te vlot, zelfs simplistisch. De grote strategische plannen blijven weg, jammer genoeg. Er zijn stukken waarbij Joe zijn plannen uit de doeken doet qua economie, armoedebestrijding, klimaatplan, … Hierbij is het verhaal wat complexer en aangenamer. Nieuwe inzichten kunnen opgedaan worden bijvoorbeeld m.b.t. klimaatopwarming. Met termen zoals greenwashing, deep learning, … Het tempo van het verhaal ligt redelijk laag. Het boek omschrijft enkele weken. Qua woordgebruik vind ik Van Es zijn stijl niet gevarieerd genoeg. Hij gebruikt vaak dezelfde omschrijvingen en valt regelmatig in herhaling.
‘Zeg maar Joe’ is een actueel boek met een prachtige boodschap. Er zijn sterke elementen in die je doen nadenken. Toch als we even kritisch zijn, omschrijft Van Es dat we een Joe nodig hebben momenteel ofwel is de aarde verdoemd. Ik vrees dat we geen Joe gaan tegenkomen.. Qua complexiteit is het verhaal wat te min.
Sophie nam de kranten mee naar de slaapkamer, gooide ze op de verkreukelde lakens en begon in kleermakerszit te lezen. ‘Verspil je tijd niet aan wat anderen erover zeggen,’ zei Joe zachtjes. ‘Je zult het ofwel vleiend ofwel kwetsend vinden. Je weet wat er is gebeurd. Je hoeft niet te weten wat andere mensen daarvan vinden.’
Ik heb dit boek mogen lezen voor de Hebbanbuzz. Bedankt aan Hebban en de uitgeverij voor dit exemplaar.
1
Reageer op deze recensie
