Sober maar raak

Sofie Delporte is een Vlaamse auteur die eerder al indruk maakte met haar Olivia Leroy-thrillers. In Niets gaat voorbij gooit ze het over een andere boeg: geen klassieke misdaadroman, maar een bundel kortverhalen die zich afspelen rond de Cel Vermiste Personen. Haar fascinatie voor het ongrijpbare van verdwijningen sijpelt door in elk verhaal, en dat maakt haar werk intrigerend én menselijk.

Deze bundel bestaat uit tien verhalen, elk voorafgegaan door een opsporingsbericht zoals je die op tv ziet. Denk: naam, leeftijd, laatste kleding, locatie van verdwijning. Wat volgt is geen whodunit, maar een inkijk in het leven van de vermiste. Eén verhaal dat me bijbleef, gaat over een jonge man die na een avondje uit nooit meer thuiskomt. Je voelt de paniek van zijn ouders, de verwarring van zijn vrienden, en de stilte die achterblijft. Sommige verhalen eindigen met een antwoord, andere laten je achter met een knoop in je maag. Het boek is geen puzzel die je oplost, maar een spiegel van hoe grillig het leven kan zijn.

Delporte schrijft helder en zonder poespas, maar weet toch emotie te vangen in kleine details. Haar stijl is niet bombastisch, eerder ingetogen en trefzeker. De personages zijn geen helden of slechteriken, maar gewone mensen met rafelrandjes. Soms voelde ik wel dat bepaalde verhalen wat te kort waren om écht binnen te dringen in het hoofd van de vermiste. Een paar personages bleven daardoor wat vlak, alsof ze net niet genoeg adem kregen op papier. Hoewel het concept sterk is en de opbouw origineel, miste ik af en toe variatie in toon. De opsporingsberichten zijn een slimme insteek, maar na vijf verhalen voelde het wat repetitief.

Niets gaat voorbij is een sobere maar rake bundel die je laat stilstaan bij wat het betekent om te verdwijnen – en wat het doet met wie achterblijft.