Een reis, waarheen?

Een tijdje geleden alweer las ik Op reis van auteur H.O.P.E

Op reis is een bundel blogs, autobiografische verhalen, waarin H.O.P.E. verteld over haar leven, een aaneenschakeling van situaties die niemand zou mogen overkomen, een leven wat ieders voorstellingsvermogen te boven gaat. Maar ook over moed vinden, elke dag weer opstaan, elke dag weer jezelf bijeenrapen om door te gaan. Voortdurend op reis zijn met een bus vol monstertjes. Dat verwoorden, kan H.O.P.E als geen ander. Ze verteld in alle ernst, maar toch ook soms met een vleugje humor en flinke dosis zelfspot. Het maakt dat het boek wat luchtiger leest, ondanks het zware thema. Mishandeling, seksueel misbruik, behandeling en het verwerken van deze trauma’s komen naar voren, zonder al te grote details. H.O.P.E besloot niet op te geven, hoe moeilijk het ook was op veel momenten, maar door te vechten, ook al wist ze niet hoe lang ze dat vol kon houden. Ze stond op om anderen te helpen, werd actief in cliëntenraad Fier (landelijk expertise- en behandelcentrum op het terrein van geweld in afhankelijkheidsrelaties). Nog steeds geeft ze lezingen en interviews waarmee ze op aangrijpende en indringende wijze aandacht vraagt voor slachtoffers van geweld. Ook daar schrijft ze over. Ieder blog in het boek getuigt van het grote doorzettingsvermogen van H.O.P.E. Beschadigd voor altijd maar toch blijven gaan.

De titel van dit boek vind ik heel goed bijpassend. Deze bundel leert ons, dat we verder moeten kijken dan de voordeur, dat we moeten signaleren voor het te laat is. Achter iedere deur kan een enorm leed schuil gaan. We mogen onze ogen er niet voor sluiten. Slachtoffers hebben levenslang en hun reis eindigt nooit. We moeten er zijn voor elkaar.

Het was de bedoeling om de gevolgen inzichtelijk te maken voor anderen, en daarin is H.O.P.E zeker geslaagd met dit boek. De auteursnaam H.O.P.E is een pseudoniem en kan men lezen als Hold On, Pain Ends.