Joepie... er staat eens een man centraal in een feelgood verhaal :)

Deel 4 uit de Dream Harbor reeks en dit deel heeft mij het meest weten aan te grijpen! :)
In het begin van het boek had ik wel zoiets van 'Huh? Hoe kan dit nu?!' toen Archer te weten kwam dat hij een dochter heeft. Dat had naar mijn mening iets beter uitgewerkt mogen worden, want voor mij maakte het dat het ongeloofwaardig over kwam. Maar eenmaal ik verder las, kon ik dat wel achter mij laten en genoot ik enorm van dit verhaal! :) Vond het ook geweldig dat er eens een man centraal staat ipv altijd een vrouw. :)
Het was hartverwarmend om te lezen dat Archer zo zijn best deed om een band op te bouwen met zijn dochter en dat hij een goede vader probeerde te zijn, ondanks zijn onzekerheden. Dat vond ik geweldig om te mogen lezen, want Laurie maakt hier duidelijk dat het niet simpel is om een ouder te zijn. Kinderen hebben geen handleiding en het is altijd wat zoeken/puzzelen in wat de beste opvoedingsmethode is. Daar horen ook fouten bij die je maakt als ouder en dat is helemaal oke! :)
Wanneer Archer dan een nanny nodig heeft omdat hij veel moet werken (wat ook niet van een leien dakje loopt want het dorp is geen fan van zijn pannenkoeken), komt de slow burn echt tot uiting. :) De vonken vliegen er van af en die aantrekkingskracht bereid zich verder doorheen het verhaal. Ik vond het niet storend en ik vond het wel goed bij de personages passen. Het einde was dan ook heel voorspelbaar, maar het stoorde mij geen moment! :)