De juiste woorden aan de worsteling

Tijdens de laatste Paarse Vrijdag op onze school was er wat onbegrip bij een aantal leerlingen in mijn klas. Niet dat er leerlingen nu echt tégen Paarse Vrijdag waren, maar ze wilden wel een Blauwe Vrijdag invoeren, voor hetero's. Wat prijs ik me gelukkig dat Confettiregen al op onze lijst met boeksuggesties staat en wat gá ik na de kerstvakantie deze leerlingen aanraden om dit te lezen.

Wobie heeft alles mee: liefhebbende ouders, broers zonder oordeel en een milieu dat nu niet echt tot een conflict zou moeten leiden. Als Wobie roze muren in zijn kamer wil, krijgt ie roze muren in zijn kamer. Niemand stelt vragen; zijn ouders beschermen hem heus wel, maar dan vooral tegen het bozebuitenwereldnieuws,

In Wobies leven zijn drie jongens bepalend voor zijn ontwikkeling. Ze zijn dan ook de naamgevers van de verschillende delen van het boek. Ze staan daarmee voor de drie fases van Wobies ontwikkeling: een korte(re) introductiefase, de veel langere worstelfase en uiteindelijk de berusting.

Splinter Chabot schrijft makkelijk en toegankelijk, het is alsof de schrijver je het verhaal live vertelt. De woorden spatten van je blad en het is Wobie die op zo'n zelfde manier omgaat met zijn worsteling: veel vertellen aan veel vriendinnen. Waar Wobie blijft twijfelen, neemt hij op deze manier zijn hele omgeving mee in een verhaal waar hij zelf nog niet klaar voor is.

Het toont het dilemma van de puber die het allemaal even niet meer weet. Voor elke puber is er een andere reden om te twijfelen aan zichzelf. Voor de een is het een haatdragende omgeving, voor de ander het niet kunnen rijmen met de eigen opvoeding en voor een Wobie? Het zou het boek tekort doen om dat in een recensie als deze alvast even te vertellen. Lees het zelf maar, dat lijkt me beter.

Confettiregen is voor veel soorten mensen een waardevol boek. Als buitenstaander leer je meer over de processen die aan zelfacceptatie voorafgaan en als jongere lees je wat woorden en gevoelens doen met iemand die het net even anders ziet. Als ervaringsdeskundige herkende ik me in die momenten waarop Wobies omgeving tot op een millimeter de coming out voor hem voorbereidde, maar hij tóch de sprong niet waagde. Zo gaat het vaak, en Chabot geeft daar op fenomenale wijze woorden aan.