Lessons in faking

Wat was ik benieuwd naar dit boek want zeg nou eerlijk: wat een plaatje! Het fysieke exemplaar bevat ook nog eens sprayed edges…
Dankzij uitgeverijdefontein heb ik dit boek als recensie-exemplaar mogen ontvangen waarvoor dank!
 
In Lessons in faking volg je Athalia, het verhaal wordt vanuit haar geschreven in de ik-vorm, en Dylan. Ook wel: Athalia Payton Pressley (aka ‘Prinses’) en Dylan McCarthy Williams.
Door een vliegtuigcrash is Athalia haar ouders verloren en blijft ze achter samen met haar tweelingbroer Henry. Hij is de enige die ze nog heeft en niet te vergeten haar bestie Wren. Haar broer is een controlfreak: zo moet het gaan en niet anders. Hij kan er dan ook niet goed mee omgaan hoe zijn zusje haar leven leidt en hierdoor ontstaat er afstand tussen hen. Iets wat Athalia verschrikkelijk vindt, maar wat ze maar niet opgelost lijkt te krijgen. 
Totdat ze bijles krijgt voor het vak Statistieken van niemand minder dan… Dylan McCarthy Williams. De aartsvijand van Henry (iets met het wegkapen van je vriendin, je rugnummer én je plek als aanvoerder) en tevens teamgenoot in zijn voetbalteam. 
Langzaam ontstaat er een plannetje bij Athalia. Wat nou… Wat nou als ze met Dylan gaat fake daten? Dit zal haar broer echt niet kunnen uitstaan en nouja, negatieve aandacht is ook aandacht… toch?
Voordat ze hieraan beginnen, wordt er een contract opgesteld tussen de twee want no way dat ze verliefd worden op elkaar!
 
Ik moet als eerste bekennen dat ik even moest wennen aan de schrijfstijl van Selina Mae. Ze schrijft beeldend, benoemd veel details en somt dingen vaak drie keer op. Als ik dat eenmaal doorheb, gaat mijn focus daar constant heen. Daardoor werd het langdradig en merkte ik dat ik graag naar de kern wilde gaan. 
 
Na een aantal hoofdstukken gebeurde er steeds meer in het boek en kwam de interactie ook op een speelse manier op gang. Ik vond het typisch om op te merken dat ik van te voren een beeld had geschetst bij een voetballer: hottie, hogedunk, stoere praatjes. Daarin heeft Selina mij ontzettend verrast want wát een poepie is Dylan. Je leert hem steeds beter kennen, ook al krijg je het mee vanuit de ogen van Athalia. 

‘Jij bent een unieke vrouw, Athalia. Je bereikt wat je wilt bereiken, wanneer je dat wilt. Je hoeft niet volgens het schema van je ouders te leven en je hoeft niet in hun schaduw of in die van je broer te leven. Jij bent jij. Dat besef je toch wel?’

Ik vond het heerlijk om te lezen hoe de spanning opliep tussen de twee. Hoe er eerst wordt opgekeken om met elkaar af te spreken ‘voor het plaatje naar de buitenwereld’ en waar het na verloop van tijd vanzelfsprekend gaat, er zelfs naar uitgekeken wordt. 

Hij bracht zijn mond naar mijn oor en mijn oogleden zakten al bijna dicht. ‘En ik bezit niet de hoeveelheid wilskracht die ik nodig zou hebben om bij jou uit de buurt te blijven. Omdat ik ook echt, écht heel erg naar jou verlang,’ vertrouwde hij me op zachte toon toe.
 
Daarnaast lees je over de vriendschap tussen Athalia en Wren en hoe die zo zijn ups en downs heeft. Ik denk dat velen hierin herkenning zullen vinden. Het hoeft niet altijd perfect te gaan, als je maar weet wat je verbindt met elkaar, dan kom je altijd weer bij elkaar terug. 
 
Ik heb genoten van dit boek! Nogmaals hartelijk bedankt uitgeverijdefontein voor het recensie-exemplaar en het vertrouwen in mij. 
 
Voorin het boek krijg je een vermelding dat er triggerwarnings achter in het boek staan. Ik vind dit zeker een pluspunt. Je kunt hierin zelf de keuze maken of je op voorhand wilt weten welke thema’s er behandeld worden in het boek en of dit boek geschikt is voor jou. Zo wordt er niet gespoild, maar er toch naar verwezen.