Sprakeloos!

In dit boek volg je Skylar. Niet zo lang geleden heeft ze haar vader verloren aan een verschrikkelijke ziekte. Hij was de bindende factor binnen hun gezin dat voor nu nog bestaat uit haar moeder en haar zusje Siri. Omdat ze moeilijk met haar gevoelens om kan gaan, is ze bij haar toenmalige vriend ingetrokken waarna ze al snel erachter komt dat hij haar bedriegt. Ze komt op straat te staan en de enige optie is om bij haar moeder aan te kloppen die inmiddels samenwoont met haar nieuwe vriend én zijn kinderen.

Bij binnenkomst wordt ze ontvangen door zijn zoon Jesse die maar weinig interesse lijkt te tonen en behoorlijk stamelt. Zou hij niet helemaal goed zijn? Als klap op de vuurpijl mag ze ook nog de bovenverdieping met hem delen.

Gelukkig heeft ze haar eigen slaapkamer wat inmiddels transformeert tot haar fort. Ze mag hier verblijven, maar daar is vanaf haar kant dan ook alles mee gezegd. Hoe sneller ze een baan heeft gevonden en een plek om te wonen, hoe beter: dan is ze hier weg. Gezellig meedoen met de ochtendritueeltjes en het gezamenlijke avondeten? Ze sluit zich op in haar kamer en sluit daarmee iedereen buiten. Veilig, muurtje omhoog. De piano van haar overleden vader staat notabene beneden in de garage te verstoffen, alsof zijn verlies er helemaal niet meer toedoet. Vrolijk mee doen aan het ‘huisje-boompje-beestje’ gedoe, daar heeft ze geen zin in.

Haar moeder doet ontzettend haar best om haar bij het gezin te betrekken, evenals de zonen van haar nieuwe partner Kemal. Je hebt nooit wat van je laten horen, mag je dan ook niet een beetje dankbaar zijn dat de deur nu wagenwijd voor je openstaat en je met open armen wordt ontvangen? Vooral David - de middelste zoon - steekt hier een stokje voor en moedigt zijn oudere broer Jesse aan om Skylar bij hun vriendengroep te betrekken.

Die stotterende jongen blijkt steeds wat meer haar muurtje af te brokkelen naarmate ze hem toelaat. Hij is best oké met zijn passie voor zingen en gitaar spelen en zijn zorgzaamheid. Hierdoor vindt Skylar haar passie terug voor het piano spelen en lukt het haar om haar muurtje steeds verder te laten zakken.

Een verhaal over trauma, rouw, jezelf durven openstellen, angsten durven aangaan en accepteren wie je bent. Voor mij een Emma Anna op zijn puurst


‘Je moet je angsten je niet laten vertellen wat je wel en niet fijn vindt.’