Adembenemend!

In ‘Zolang het hart klopt’ volg je Cora en Dean. De twee hebben een geschiedenis samen aangezien Dean al 15 jaar met haar zus Mandy gaat. Elkaar plagen en de grenzen bij de ander opzoeken is een dagbesteding voor de twee. Je auto omwikkeld met plasticfolie aantreffen terwijl je naar een sollicitatiegesprek moet? Jup. Ze haat hem.

Een maand voor hun bruiloft, vieren ze de verjaardag van Mandy in een bar. Het stel gaat na een geslaagde avond naar huis, maar niet voordat ze Cora een lift hebben aangeboden. Deze slaat ze af: ze pakt wel een uber. Als ze een aantal uur later buiten staat en ze erachter komt dat haar portemonnee is gestolen, moet ze wel rond gaan bellen voor een lift. De enige die opneemt… Dean.

‘Je hebt me midden in de nacht wakker gemaakt om je verdomme op te komen halen, nadat we je al een lift naar huis hadden aangeboden. Maar ik kwam toch, want geloof het of niet, Cora, ik geef verdomme wel om je. We zijn binnenkort familie.’

Voordat Dean er is, verschijnt er een andere man die haar heel graag een lift wilt aanbieden. Deze slaat ze af want alleen de blik van die man… Het duurt niet lang voordat Dean er is en ze veilig in zijn auto kan stappen. Terwijl ze naar huis rijden, doemen er in de spiegels alarmlichten op. Zodra Dean de auto aan de kant heeft gezet, gaat het snel. Cora word vastgegrepen, met een pistool tegen haar hoofd. Ontsnappen lukt niet meer als Dean bewusteloos wordt geslagen en bij haar vervolgens ook het lichtje uitgaat.

Ze worden wakker in een kelder. Vastgebonden. In het donker. Alleen, maar toch samen. Het enige wat ze hebben in een tijd van overleven, is elkaar. Wat ze daar hebben moeten doorstaan schept een band dat voor de buitenwereld niet te begrijpen is.

Misschien zijn wij niet iets dat een etiket moet krijgen. We stijgen uit boven dit soort titels. En ik vrees dat dat de krachtigste band is die er bestaat.

Naarmate de tijd verstrijkt in de kelder, verandert er iets tussen hen. Dean zingt voor Cora zodat ze in slaap kan vallen en ze vertellen elkaar bekentenissen die ze anders mee het graf in hadden genomen.

‘Je voelt niet meer als mijn vijand,’ zeg ik.
‘Je voelt als mijn levenslijn.’

Dit verhaal is puur, rauw, hartverscheurend. Ik moest zelf af en toe checken of mijn hart nog wel klopte want dit boek… verslind je. Be prepared.