Niet voor tere zieltjes en zwakke magen

Hoofdpersoon Louis, 19 jaar oud, knap om te zien, geen vast werk, geen vaste woning, leidt een nogal nihilistisch bestaan. Ze is geïnteresseerd in alcohol, seks en lichaamsmodificaties zoals piercings en tattoos. Dat klinkt misschien niet onmiddellijk heel aantrekkelijk, maar toch is het fascinerend om te lezen.

Het vriendje van Louis, Ama, heeft ze leren kennen bij het uitgaan en ze viel op zijn gespleten tong. Letterlijk, hij heeft een gespleten tong, gecreëerd door een tongpiercing steeds verder op te rekken en uiteindelijk het laatste stukje door te snijden. Ja inderdaad, mijn nekharen gingen hiervan overeind. En het is zeker niet het enige in het boek waarbij dat gebeurde. Louis wil ook een gespleten tong en laat een tongpiercing zetten bij Shiba, een vriend van Ama. Shiba tatoeëert ook en Louis laat hem een tattoo ontwerpen (en zetten) voor haar rug, van een draak en een kirin (mythische eenhoorn).

Het is een bijzonder stel deze drie: een punker, een gangster en een barbie-girl (met piercings en tattoo). Ze zijn zeker niet alleen maar lief voor elkaar, maar onder al dat destructieve zit een soort zorgzaamheid. Het is geen kwaadaardigheid, maar ze hebben een heel eigen manier van kijken naar leven, dood, pijn en genot. De vanzelfsprekendheid waarmee ze bijvoorbeeld pijn accepteren of zelfs zoeken, geeft een inkijkje in een heel andere manier van denken dan ik in mijn dagelijks leven aantref. En dat vind ik verrijkend.

Dat je dit boek, als je alles afpelt, zou kunnen zien als een existentieel zoeken, blijkt bijvoorbeeld uit het volgende citaat (NB dit is reflectie van Louis, tongpiercen en tatoeëren zijn beide al gebeurd op dit punt):
(p79/80) Ik keek ernaar uit om die tattoo op mijn rug te laten zetten en om mijn tong te laten piercen. Je kunt zelf iets aan je leven veranderen, wat misschien normaal gesproken niet verandert wanneer je een gewoon leven leidt. Moest ik dit nu zien als rebellie tegen de wil van God, of als een vast geloof in mezelf? Ik was een leven gaan leiden zonder bezittingen, zonder me ergens druk om te maken, zonder haat. Ik was er zeker van dat ook mijn toekomst, mijn tattoo, mijn gespleten tong geen betekenis hadden.

Alles bij elkaar is het een vreemd boek, interessant, maar zeker niet alleen maar aangenaam om te lezen. Louis lijkt zich wel degelijk te ontwikkelen in de loop van het boek. Waar ze bij het zetten van de tattoo de draak en de kirin geen ogen wilde geven, uit angst dat ze weg zouden vliegen, is ze daar tegen het eind van het boek wel klaar voor.
Tot slot wil ik nog opmerken, dat ik de kaft echt erg mooi vind (blote rug met drakentattoo en rood glimmende letters voor de titel).