Een delicate lelie op een f-ing vijver

Hoofdpersoon Judith van de Christiemoorden werkt als bibliothecaris in het dorpje Mollendaal. Op haar elektrische stepje komt ze overal waar ze wezen moet, op haar werk, bij leesclub Met Thrillende Vingers en weer naar huis. Judith is een beetje een cliché-bibliotheekmevrouw. Ze houdt ervan als dingen op de plek staan waar zij vindt dat ze horen en eigenlijk vindt ze de bezoekers van de bibliotheek maar lastige rommelmakers. Maar tegen zenuwen heb je bachbloesemdruppels en anders wel haar mantra: Ik ben een delicate lelie die zachtjes op het water dobbert.
Dan gebeuren er onverwachte dingen. Judith krijgt een nieuwe assistent. Eentje met een hangsnor, die zijn ruggengraat ‘Johnny’ noemt en ongevraagd de waterkoker verplaatst. En er worden wekelijks boeken van Agatha Christie bezorgd die aanwijzingen blijken te bevatten om de misdaden die ook ineens gepleegd worden op te lossen. Judith’s kaken gaan steeds strakker op elkaar en ze krijgt haar mantra steeds moeilijker uit haar strot.
Naarmate het boek vordert leren we steeds meer inwoners van Mollendaal kennen (inclusief de veroorzaker van alle onrust en zijn motivatie) en loopt de druk verder op. Met de dames van de leesclub zoeken we uit hoe het zit met die boeken en die incidenten. Uiteindelijk wordt alles duidelijk (zeer duidelijk).
De Christiemoorden is een vermakelijk boek. Het is een leuke puzzel, die prima in elkaar grijpt. Je hoeft niet bang te zijn dat het alleen te volgen is als superoplettende lezer die angstvallig probeert alle clous te spotten, want er zijn genoeg momenten dat de personages alles nog eens voor je op een rijtje zetten (vond ik eigenlijk wel jammer, want ik had heel erg mijn best gedaan om op te letten). Daar staat tegenover dat niet alle plotonderdelen even diep uitgewerkt zijn en dat er best wat dingen gesuggereerd worden hier en daar die geen vervolg krijgen. Voor ontspannen lezen is dat geen probleem.

Dit boek heb ik gekregen via Hebban voor de Lees Eens Wat Anders leesclub met als genre ‘thrillers’. Dat was sowieso een hele leuke ervaring. Hier heb ik in ieder geval geleerd dat dit genre ‘cosy crime’ heet, deelverzameling van ‘thrillers’. Genre is zo simpel nog niet.
Omdat het zo’n licht verteerbaar boek is, was ik een beetje bang dat er lang en uitgebreid over praten niet zou werken, maar dat bleek een onterechte angst. Het boek bleek er uitstekend tegen bestand! Er zitten toch wel heel veel details in, die dan misschien niet superdiep uitgewerkt zijn, maar waar je prima nog eens over na kunt denken of die weer een andere invalshoek geven. En dat is zeker een compliment!