Mooi maar kalm begin

Het is al heel erg lang geleden dat ik deze boeken nog gelezen heb. Hoe lang geleden is het dat het achtste boek uitkwam in het Engels? Zeker vijf jaar. En dat heb ik nooit herlezen. Ondanks dat kon ik me eigenlijk relatief veel herinneren van dit eerste deel.
Al bij al is dit een opwarmertje. In het begin is het boek even erg spannend - we beginnen eigenlijk met een climax - maar dan valt de spanning weg en begint de personage- en wereldontwikkeling. Die twee gaan hier zonder twijfel hand in hand. We zitten met een uniek gegeven hier, eigenlijk, want dit is een van de heel erg weinig jongerenboeken die zich concentreren op Japan, en dan nog op historisch Japan. Heel aangenaam, want ondanks de schreeuw om meer diversiteit in boeken in YA-land, denkt zo te merken nog niemand aan Japan en de Japanse cultuur... Terwijl die echt wel interessant zijn! Dat is een van de zaken die ik zo knap vind aan dit boek - en de andere boeken ook -: Bradford ontwikkelt die wereld echt heel goed. De contrasten tussen Jack en Japan worden goed uitgewerkt - en het zijn er veel ook!
Nadat daar een begin mee is gemaakt, wordt het dan terug wat spannender, maar dat duurt wel even. Zo midden in het verhaal, of iets verder, versnelt het even en gaat het verhaal vooruit, maar het duurt tot het einde voor er écht iets gebeurt. Wat dat betreft doet het me wat denken aan De Ruïnes van Gorlan (De Grijze Jager Boek 1), dat zich ook meer concentreert op de personages en de wereld. Niet dat dat een slechte zaak is, natuurlijk - er is nog tijd genoeg om spanning te brengen.
De personages op zich zijn wel iets minder standvastig. Aan het begin van het verhaal wordt vermeld dat Jack twaalf is, en ergens in het boek verjaart hij wel denk ik, maar je zou denken dat hij toch minstens veertien is. Ook voor de andere personages geldt dat. Bovendien zitten er een paar rare kronkels in hoe ze zich gedragen, soms. De auteur was zelf nog een beetje op zoek, zo te merken. Maar dat is nu ook weer niet zo storend.
Op een bepaald moment drong tot me door dat dit eigenlijk een soort historische, niet-magische Harry Potter is. We hebben Harry (aka Jack), die geen idee heeft op welke plek hij belandt en nergens van op de hoogte is, dan is er de slimme Hermelien (aka Akiko) en de idiote Ron (Saburo, al is hij veel beter te pruimen en minder dom dan Ron, als je 't mij vraagt). Draco (Kazuki) is aanwezig, net als Sneep (Kyuto) en Perkamentus (Masamoto). En er is een mislukte Voldemort (Drakenoog). Bovendien speelt het verhaal zich ook voor een groot deel op een school voor een soort begaafden af, verspreid over een jaar. Nu ja, je ziet wel waar de overeenkomsten zijn.
Waar ik me bij Bradford altijd aan erger, zijn de overgangen bij zijn hoofdstukken. Hij heeft er een handje van weg om midden in een actiescène of een dialoog een soort 'cliffhanger', bij gebrek aan een beter woord, te steken. En dan stopt hij het hoofdstuk en denk je dat het gedaan is. Je verwacht dan ook dat er een soort sprong gemaakt wordt bij het volgende hoofdstuk, maar de scène gaat gewoon door. Nogal irritant. Dat gebeurt gelukkig niet elke keer, maar wel vaak genoeg om op de vallen.
Al bij al een mooi begin. Nu niet iets waardoor je op het puntje van je stoel komt te zitten, en er zitten een paar dingetjes in die beter hadden gekund, maar een leuk voorproefje van wat komen gaat. En zeker een aanrader als je in Japan interesse hebt!
7/10