Wat is waar?

De lovende recensies schieten als paddenstoelen uit delucht: Van dagblad Trouw tot en met de kinderboekhandel Arnhem en de boekensite van Jaap Friso. Ook op deze site een ronkend pleidooi om dit boek te behandelen in het voortgezet onderwijs. Allemaal prijzenswaardige woorden over de literaire kwaliteiten van Sjoerd Kuyper. Daar was ik al mee bekend gezien zijn omvangrijke oeuvre. Het is een ontregelend boek waarvan de opzet eigenlijk heel eenvoudig is. Na de dood van opa is Sallie Mo bij de psychiater beland en mag ze niet meer in haar eigen boekenwereld verblijven. In dagboekvorm verhaalt de protagonist over alles wat ze denkt. Spanning wordt toegevoegd in het gedeelte waarin ze in de bunker komen bij de vermiste kinderen. Het is een eindeloze stroom van kleinere en grotere thema's: over zichzelf verrijkende bankdirecteuren, de waarde van het geloof, euthanasie en veel, veel meer. Dat alles in een betoverende schrijfstijl en zinnen om van te smullen. Het eind is overigens ontroerend en geeft de discussie omtrent leugen en waarheid perfect gestalte.
Nu ben je echter 13 of 14 jaar . Wil je dit dan lezen? Een stroom van problemen, overpeinzingen, bedenkingen in een stijl die is weggelegd voor de betere lezer. Het is zoals Kuyper zelf schrijft geen vluggertje. Daarom vraag ik mij af : Heeft Kuyper nou een boek geschreven waarvan de elite en de kritische recensent smult vanaf het eerste tot het laatste woord en zegt de jonge lezer : meer dan 300 bladzijden - te dik - moeilijk om te omschrijven want er gebeurt te veel en wil ik dat als jong mens wel allemaal over mij heen krijgen.
Wat is de waarheid? Een vraag die in 315 pagina's al niet te beantwoorden is. Zelf zwalk ik ook heen en weer. Soms verblijd over de fraaie zinnen, dan weer geërgerd over de te volwassen opvattingen van de auteur die te nadrukkelijk door het keelgat van de jonge lezer gepropt worden. Boek lijkt geschikt voor leesgroepen, want dat is dan wel weer de kracht van dit verhaal. Het zet beslist aan tot denken en napraten.