Prachtig !

Arthur Japin’s “verborgen gebrek”, het eerste boek dat ik van hem las, vond ik ik al mooi en dit boek is net zo mooi, of misschien wel mooier. Ik vind zijn stijl van schrijven om van te genieten, heel soepel, vloeiend, bijna poetisch. Prachtige zinnen (‘ze heeft voor hem gestreden als een straatmeid en hem veroverd als een strateeg”), mooie beeldspraak (“één arm uitgestrekt over de rug van de slee alsof er iets achter ons aan rent dat hij de hand wil reiken”) en rake observaties van personen en locaties. Je leert de personage Vaslav kennen door de ogen en beschrijvingen van de belangrijkste mensen om hem heen, zijn bediende Peter, zijn vrouw Romola en zijn voormalige minnaar Sergej. Doordat de relaties van deze personen tot Vaslav verschillend zijn, krijg je een volledig beeld van de mens Vaslav en daarmee ook van zijn tragiek. De enige taal die hij spreekt is de taal van de dans maar helaas zijn er weinig mensen die die taal beheersen. Datgene wat hij wil communiceren, wordt dan ook niet begrepen en zijn uiteindelijke keus is zich afwenden van de wereld. De weg dat tot die keuze leidt en de gevolgen van die keuze worden getoond aan de hand van de verhalen van Peter, Romola en Sergej. En in die verhalen wordt ook duidelijk welk –ingrijpende- invloed Vaslav heeft gehad op elk van hun levens. In een woord: prachtig ! Een boek waar zoveel in zit, dat ik dit makkelijk en graag voor een tweede keer wil lezen. En dat zal waarschijnlijk ook wel gebeuren.