Wat een indrukwekkend verhaal

In ‘Zo min mogelijk mij’ lezen we over de strijd die Christine aangaat met haar eetstoornis. Ze heeft tijdens de therapie haar eetstoornis een naam gegeven om duidelijk te maken hoe groot deze eetstoornis was. Voor mijn gevoel is het een ander persoon die de regie over je leven en eten overneemt. Christine, of beter gezegd haar eetstoornis, is perfect in een schijnwereld op te houden, waarin alles goed gaat en genoeg redenen te bedenken zijn om niet te eten of om te compenseren.

Wat tijdens het lezen van dit boek meteen opvalt is hoe waanzinnig eerlijk Christine haar verhaal opgeschreven heeft. Dat ze ergens wel wist dat het niet gezond was maar dat haar eetstoornis haar gedachten zo deed voeden, waardoor ze het wel zag als de manier om te leven. Ze laat in haar verhaal duidelijk doorschemeren dat ze ergens wel wist dat het niet gezond was, maar er op dat moment nog niks aan kon veranderen.

Christine vertelt ook heel oprecht en duidelijk hoe de therapie was en dat haar therapeuten genadeloos hard waren, maar ze ook opgelucht was dat ze zo hard waren.

Maar het is ook een boek vol hoop. Ze laat zien dat er toch altijd iemand is die ziet dat het niet goed gaat. En ik denk dat ze met haar partner Jeroen echt in haar handen mag klappen, wat een toffe vent die in het begin al snel doorheeft dat het eigenlijk niet goed met haar gaat maar niet meteen druk op haar uitoefent. Naar mijn gevoel heeft hij het muurtje van Christine rustig afgebrokkeld zodat ze zelf mee kon in zijn ideeën en beslissingen zodat ze voelden alsof ze ook echt uit haar zelf kwamen.

Dit boek ontvingen wij van Growing Stories in ruil voor een recensie. Dit beïnvloedt onze mening niet.