Geen bevredigend slot

‘Emily Wilde 3: Compendium der verloren verhalen’ is het slot van de trilogie. Ten opzichte van de eerdere delen vond ik dit het beste deel, maar ik vond het geen waardig einde van de serie.

Bij het eerste deel vroeg ik me af waarom ik verder las. Bij het tweede deel kwam ik erachter dat dit was, omdat ik wilde weten hoe het liefdesverhaal tussen Emily en Wendell verder zou gaan. Nu in het derde deel is die liefde ´well established’: ze gaan tenslotte op pad om samen koning en koningin van Wendells rijk te worden.

Ik vond dit derde deel spannender dan de eerste delen. Ik zie heel goed dat Fawcett haar schrijfstijl heeft ontwikkeld gedurende deze trilogie. Toch mis ik duidelijke omschrijvingen van de omgeving of de mensen/wezens in het boek. Dit doet ze wel, maar voor mij te weinig. Ik vind het moeilijk om een voorstelling te maken bij deze boeken van andere dingen dan de hoofdpersonen of de belangrijkste plekken. Waar in boek 2 allerlei verhaallijnen werden uitgezet, waar later op teruggekomen werd, was dat hier een stuk minder. Wellicht verklaart dat ook dat het tempo in dit boek beter was dan in de eerdere delen.

Waar alle boeken verder gaan op het moment dat het vorige stopt, is het bij de afronding van de serie uiteraard niet zo. Deel 3 heeft alleen wel datzelfde kabbelende einde als de andere delen. Uiteraard sluit Fawcett het losse verhaal van dit boek goed af, maar er zijn nog wat open eindes in de serie waardoor het voor mij geen bevredigend slot was.