Lezersrecensie
Alles wat je van een HOI-boek verwacht!
⭐⭐⭐ door Talitha
In 1998 verscheen het eerste deel van de Hoe Overleef Ik (HOI) serie. Toen was ik 7 jaar en Rosa, de hoofdpersoon, was 11 jaar. Ik ontdekte de serie toen ik een jaar of 9 was. Hoewel we praktisch geen overeenkomsten hadden kon ik me onwijs inleven in het verhaal, in de personages, in de vriendschappen, en heb ik alle volgende boeken gekocht zodra ze uitkwamen. Rosa werd een vriendin van mij, we groeiden samen op. Ik verslond de HOI-boeken en toen ik au-pair in Rome werd kon de ‘Hoe overleef ik in Italië’ reisgids natuurlijk niet ontbreken! Toen bekend werd dat Francine Oomen opnieuw boeken ging uitgeven was ik dan ook onwijs enthousiast. Het vorige boek heb ik direct gelezen na de release datum en natuurlijk moest ik dit boek dan ook hebben. Toen het boek een paar dagen geleden uitkwam lag het direct bij mij op de deurmat.
Rosa is 25 jaar en met haar vriendengroep in Portugal terechtgekomen. Dit boek start waar je in het vorige boek geëindigd bent, het verhaal gaat dus direct verder. Dat was fijn herkenbaar! Je merkt door het taalgebruik direct dat het nu, in 2025, geschreven is. Het tienerbroertje van Rosa komt vakantie vieren en praat zoals de tieners van nu, met straattaal waar ikzelf nog nooit van heb gehoord. De situaties die Rosa en haar vrienden meemaken zijn herkenbaar en tegelijkertijd staan ze ver van mij af. Dat maakte soms dat ik me moeilijk kon inleven in Rosa, soms vond ik het wat ver gezocht.
Rosa maakt weer van alles mee in dit boek, bijna te veel om geloofwaardig over te komen. Toch lees je dit boek in 1 adem uit omdat het zo prettig geschreven is. Af en toe zit er wat meer diepgang in - zoals in de gesprekken die Rosa heeft met Esther, die psycholoog is, of in de voice-berichten die ze aan haar overleden moeder stuurt. Persoonlijk vond ik het wel jammer dat er niet zoveel diepgang in zit, al past het wel heel erg bij de HOI-serie.
Ik heb genoten van dit boek, ik vond het jammer dat het na een paar uurtjes uit was, maar waarom heb ik dan maar drie sterren gegeven? Dat komt omdat ik er iets meer van verwacht had. Het blijft wat op de oppervlakte voor mijn gevoel, het had veel mogelijkheden om bepaalde situaties uit te diepen wat niet gebeurd is. Ik heb een beetje het gevoel alsof ik te oud ben geworden voor Rosa en dat vind ik jammer :) Toch zitten er wel veel momenten in het boek waar ik bijna ademloos doorheen gelezen heb omdat ze zo spannend, verdrietig of grappig waren. Francine Oomen heeft een fantastische schrijfstijl en ik kijk dan ook nu al uit naar het volgende (laatste?) boek. En de musical die in september in première gaat!
In 1998 verscheen het eerste deel van de Hoe Overleef Ik (HOI) serie. Toen was ik 7 jaar en Rosa, de hoofdpersoon, was 11 jaar. Ik ontdekte de serie toen ik een jaar of 9 was. Hoewel we praktisch geen overeenkomsten hadden kon ik me onwijs inleven in het verhaal, in de personages, in de vriendschappen, en heb ik alle volgende boeken gekocht zodra ze uitkwamen. Rosa werd een vriendin van mij, we groeiden samen op. Ik verslond de HOI-boeken en toen ik au-pair in Rome werd kon de ‘Hoe overleef ik in Italië’ reisgids natuurlijk niet ontbreken! Toen bekend werd dat Francine Oomen opnieuw boeken ging uitgeven was ik dan ook onwijs enthousiast. Het vorige boek heb ik direct gelezen na de release datum en natuurlijk moest ik dit boek dan ook hebben. Toen het boek een paar dagen geleden uitkwam lag het direct bij mij op de deurmat.
Rosa is 25 jaar en met haar vriendengroep in Portugal terechtgekomen. Dit boek start waar je in het vorige boek geëindigd bent, het verhaal gaat dus direct verder. Dat was fijn herkenbaar! Je merkt door het taalgebruik direct dat het nu, in 2025, geschreven is. Het tienerbroertje van Rosa komt vakantie vieren en praat zoals de tieners van nu, met straattaal waar ikzelf nog nooit van heb gehoord. De situaties die Rosa en haar vrienden meemaken zijn herkenbaar en tegelijkertijd staan ze ver van mij af. Dat maakte soms dat ik me moeilijk kon inleven in Rosa, soms vond ik het wat ver gezocht.
Rosa maakt weer van alles mee in dit boek, bijna te veel om geloofwaardig over te komen. Toch lees je dit boek in 1 adem uit omdat het zo prettig geschreven is. Af en toe zit er wat meer diepgang in - zoals in de gesprekken die Rosa heeft met Esther, die psycholoog is, of in de voice-berichten die ze aan haar overleden moeder stuurt. Persoonlijk vond ik het wel jammer dat er niet zoveel diepgang in zit, al past het wel heel erg bij de HOI-serie.
Ik heb genoten van dit boek, ik vond het jammer dat het na een paar uurtjes uit was, maar waarom heb ik dan maar drie sterren gegeven? Dat komt omdat ik er iets meer van verwacht had. Het blijft wat op de oppervlakte voor mijn gevoel, het had veel mogelijkheden om bepaalde situaties uit te diepen wat niet gebeurd is. Ik heb een beetje het gevoel alsof ik te oud ben geworden voor Rosa en dat vind ik jammer :) Toch zitten er wel veel momenten in het boek waar ik bijna ademloos doorheen gelezen heb omdat ze zo spannend, verdrietig of grappig waren. Francine Oomen heeft een fantastische schrijfstijl en ik kijk dan ook nu al uit naar het volgende (laatste?) boek. En de musical die in september in première gaat!
1
Reageer op deze recensie
