Sfeervolle roman

Hetty Wright is werkzaam bij het natuurhistorisch museum in Londen. Als in 1939 de oorlog uitbreekt, krijgt ze opdracht op de opgezette dieren naar het landhuis Lockwood Manor te verhuizen, om daar de waardevolle collectie te herbergen. Al snel blijkt dat het huis niet zo geschikt is om de dode dieren onderdak te bieden. Lekkages en ongedierte zijn orde van de dag en het bijkomende driftige karakter van de heer des huize zorgen dat Hetty behoorlijk verstrooid rondloopt. Ook het personeel speelt hierin mee: ze vertellen over de vloek over het huis en over spookverschijningen. Wanneer de opgezette dieren op mysterieuze wijze verplaatst worden en verdwijnen, slaat de twijfel bij Hetty toe. Zou haar nieuwe vriendin Lucy, de dochter van Lord Lockwood, haar meer informatie kunnen verstrekken...?

Opvallend is de manier van schrijven. Jane Healey hanteert een schrijfstijl in De Dieren van Lockwood Manor waarin veel ouderwetse woorden voorkomen. Niet altijd zijn ze even goed te plaatsen en soms is Google dus een goede uitkomst. Doordat het tempo van het boek laag ligt, kost deze combinatie soms behoorlijk wat concentratie. Toch heeft het ook positieve kanten en wel zo dat de woordenschat een typische sfeer over het boek legt. Het kost weinig moeite om de tijdspanne voor te stellen en de gebeurtenissen zwieren als een ouderwetse film langs.

In de trage vertelling is er veel ruimte voor de karakters. Er wordt goed gebruik gemaakt om hun doen en laten op een treffende manier te ontluiken. De grappen en grollen van Lord Lockwood, de twijfels van Hetty en de warboel in Lucy's hoofd: het zijn slechts enkele voorbeelden van de riante personages. Er wordt een mysterieus sfeertje gecreëerd door Hetty en Lucy afwisselend hun verhaal te laten doen. Hetty's verhaal speelt zich af in het heden, terwijl de cursieve passages van Lucy in het verleden beginnen en zich langzaam naar het heden verplaatsen. Juist deze stukken zorgen voor een beklemmend gevoel. Je voelt dat er meer aan de hand is dan wat er wordt prijsgegeven, maar de puzzelstukjes laten zich pas laat in het boek vinden.

De Dieren van Lockwood Manor is een plezierige roman die af en toe wat minder opsommingen en wat meer vaart had mogen bevatten. Toch is het de moeite waard om het boek te lezen. De manier waarop de innerlijke conflicten naar buiten komen, is flatteus neergezet en de bijzondere ambiance voor het boek zorgt voor een paar uur leesplezier in een atmosferische bubbel.