Het gedetailleerde seksleven van Dhr. Cremer

Ik, Jan Cremer vertelt het autobiografische levensverhaal van kunstenaar Jan Cremer. Vanaf de geboorte volgen we de jongen die langzaamaan een man wordt.

Hij verjaagt zijn tijd met hoeren en sloeren, sadistische rotspelletjes met vrouwen en denkt meer dan eens boven de wet te staan. Daarbij komt de ouderwetse schrijfstijl. Als je die met de kennis van tegenwoordig leest, staat het dus eigenlijk gewoon barstensvol spelfouten. Het boek begon veelbelovend en interessant, maar na de zoveelste gedetailleerde omschrijving over het lichaam van de vrouw waar hij zich dit keer op had gestort en de zoveelste vage situatie waarin zijn opstandigheid hem bracht, begon het allemaal wel te vervelen. De arrogante toon in het boek hielp ook niet echt mee. Ik begrijp dat het boek in de jaren zestig veel opschudding heeft veroorzaakt; er staan namelijk behoorlijk wat 'heidense' dingen in. Maar zou het succes van dit boek daadwerkelijk zijn omdat de mensen zo geïnteresseerd waren in het seksleven van een oude man? Of was het voornamelijk de nieuwsgierigheid naar de tekst? Want meer dan een roerig seksleven heeft hij volgens de letters niet bereikt... Althans, tot hoe ver deel een van deze trilogie reikt dan. De desinteresse is met dit deel zodanig opgewekt dat deel twee en drie zeker niet gelezen gaan worden.

2* en die tweede is alleen omdat het zo sterk begon en Cremer me toch een aantal keer aan een gniffeltje heeft geholpen. Maar of dat positieve lachjes waren of ontglipte frustraties is me nog niet duidelijk.