Een stoffige en rommelige weg naar het niets

Téa Obreht wordt wereldwijd geprezen om haar bestseller The Tiger's Wife, in het Nederlands vertaald als De Tijgervrouw van Galina. Deze debuutroman kreeg veel nominaties voor verschillende prijzen en de auteur bewees met dit boek dat ze goed met woorden kan spelen. Ze liet haar fans echter wel in spanning afwachten, want haar volgende boek, Inland, werd pas acht jaar later uitgegeven. De Nederlandse vertaling zal vanaf 23 september in de boekhandels te vinden zijn onder de titel Achterland.  

Nadat haar twee oudste zoons na een ruzie zijn vertrokken en haar man vanwege de droogte in Arizona elders op zoek gaat naar water, blijft Nora Lark alleen met haar jongste zoon over. Terwijl ze went aan de leegte in huis en het gemis van hun overleden dochter, vertelt haar zoon haar dat hij buiten een vreselijk beest heeft gezien. Op hetzelfde moment volgen we het verhaal van de Turkse immigrant Lurie Mattie. Deze ex-voortvluchtige gaat aan de slag als kamelendrijver bij de cavelerie. Door zijn vrijspreking is hij ontsnapt aan de jacht die Michael Berger op hem maakte. Maar rust heeft hij niet, want de geesten uit het verleden blijven hem maar achtervolgen…  

Inland is een boek voor de gevorderde lezer. De schrijfstijl is mooi en neigt zelfs naar het poëtische. De auteur houdt van synoniemen en hierdoor komen er wat lastige woorden in voor die in het dagelijkse leven niet zoveel gebruikt worden. De dialogen zijn behoorlijk ouderwets en ook nog eens met Zuidelijk accent geschreven. Hoewel je echt even de tijd moet nemen om te wennen aan deze schrijfstijl, helpt deze keuze van Obreht om een bepaalde sfeer op te wekken. In combinatie met de vele details die worden genoemd, neemt deze sfeer je mee terug naar het Arizona van 1893. De droge en stoffige wegen, de typische saloons en vervoer te paard zijn hier enkele voorbeelden van. Je wordt als het ware vanuit een ouderwetse (zwartwit-)film toegesproken. Als je natuurlijk wel een westernfilm in gedachten neemt.   

De plot is niet de gemakkelijkste. Er worden veel zijwegen genomen van de twee hoofdverhalen en dit maakt het soms verwarrend. Vooral het begin van het boek schept een flinke dosis wanorde omdat niet altijd even duidelijk is voor wie een bepaalde passage bestemd is. Dat er gehele hoofdstukken tegen kamelen wordt gesproken, is hier een goed voorbeeld van. Vanzelfsprekend krijgt alles op een bepaald punt een plaats waardoor er duidelijkheid komt, maar eigenlijk duurt het net te lang voordat dit punt bereikt wordt. De hoofdstukken zijn lang, maar gelukkig is er wel een onderverdeling. Zo beslaat het perspectief van Nora een gehele dag, maar is deze dag opgesplitst in de verschillende dagdelen. Dit is een fijne beslissing, omdat het je de kans geeft alles even te verwerken. Het verhaal verloopt namelijk ontzettend traag, maar tegelijkertijd gebeurt er eigenlijk net te veel om alles meteen een plekje te kunnen geven.    

Waar Obreht met haar gedetailleerde schrijfstijl de typische westernstijl tot leven weet te brengen, zijn haar personages echter zo karakteristiek dat ze deze charme gedeeltelijk wegnemen. De karakters zijn complex en afstandelijk en hierdoor wordt het de lezer lastig gemaakt om mee te leven.   

Inland is een historische roman die verschillende rode draden geleidelijk weet samen te knopen. Het magere plot met vele zijlijnen en het teveel aan karakter van de personages maken het geen gemakkelijk boek. Het is desalniettemin een aanrader voor lezers die kunnen wegdromen bij een poëtische schrijfstijl die op een trage wijze zandkorreltjes wegblaast om het pad naar het eind vrij te maken.