Een tegenvallend debuut.

Verhalenbundel
In de verhalen van Caroline van Keeken voelen de hoofdpersonen zich gevangen. Thuis, in hun relatie, op hun werk. Ze fantaseren of experimenteren om eraan te ontsnappen. Sommige verhalen zijn pijnlijk herkenbaar.

In alledaagse situaties proberen de mensen zich staande te houden door middel van rolspelen, fantasiën en experimenten zodat hun leven wat meer kleur heeft en niet meer zo alledaags aanvoelt. Sommigen gaan daar wel heel erg ver in zodat hetgene wat ze doen uitdraait op een drama. Anderen kunnen het goed verborgen houden en gaan door met hun alledaagse leven.

Caroline van Keeken probeert in haar verhalen de mensen uit hun dagelijkse sleur te halen. Op de cover zie ik dan ook een Alice in Wonderland afgebeeld. Dit vind ik wel bij het boek passen. In ieder verhaal vindt het hoofdpersonage zijn of haar eigen "konijnenhol". Ook de titel vind ik passend. Na ieder verhaal kun je voor jezelf denken "zo worden wij niet". Dat gebeurd ons niet, niet bij ons.

De schrijfstijl van Caroline staat me wel aan. Ze schrijft korte, krachtige zinnen die wel passen bij de korte verhalen waardoor het prettig leest. Omdat de verhalen zo kort zijn heb ik wel moeite gehad met het meteen doorlezen met het volgende verhaal. Soms vloeide de twee verhalen ineen. Dat was wel wat verwarrend.

Vervelend voelende verhalen met te weinig diepgang.
De gevoelige onderwerpen in de verhalen hebben niet genoeg diepgang en de verhalen zijn te kort om de personen genoeg te leren kennen om mee te kunnen leven met hun problemen. Ondanks de serieuze onderwerpen had ik toch graag meer humor in de verhalen gezien. Dat had het lezen ervan veel aangenamer en makkelijker gemaakt.