Bijna zonder Van Veeteren .....

De Zweedse auteur Håkan Nesser is, door zijn vele boeken over Commissaris Van Veeteren en de verfilmingen hiervan (als Tv-serie uitgezonden in Nederland), allang geen onbekende auteur in ons land.
In De Zaak Van Munster, die begint met de zeer gewelddadige moord op de 72-jarige heer Leverkuhn, is Nessers vaste speurder, Van Veeteren, door langdurig verlof even niet aan de beurt, hij komt pas ergens halverwege het boek op de proppen en is ook gedurende de rest van het verhaal bijna niet zichtbaar. Zijn collega Munster moet het zelf klaren. Dit even voor de Van Veeterenfans.

Het raadselachtige aan deze moord - ogenschijnlijk geen motief, geen forensische sporen, geen vijanden, een slachtoffer zonder veel familie of bekenden, terwijl ook de buren van het complex, waar hij met zijn vrouw woont, nauwelijks verdacht zijn- lijkt voor rechercheur Munster en zijn team maar niet oplosbaar. Eén van de drie vrienden waarmee Leverkuhn op de avond van zijn moord een kroeg bezocht blijkt ook nog eens verdwenen; een gewonnen prijs in een loterij door deze vier is daardoor ineens wel een, zij het flinterdun, motiefje dat echter toch nergens houvast lijkt te bieden. Zeker niet als ineens een buurvrouw van Leverkuhn, die met de loterij niets van doen had, verdwijnt.
Geen aanknopingspunten, vrijwel geen ideeën in het team en ineens is Munster geconfronteerd met drie zaken die waarschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Of is alles toch met elkaar verbonden?

Verwacht een uitgebreide beschrijving van gewoon simpel en realistisch politiespeurwerk, geen bloedstollende acties, geen ingewikkelde tussenplots of hypothesen die steeds weer onhoudbaar blijken als de sporen worden nagegaan en geen opmerkelijke verdachten die steeds weer afvallen via ingewikkelde en in eerste instantie oncontroleerbare alibi's. Dit laat Nesser aan andere auteurs over.
Het is wel even wachten op enig licht in deze duisternis, dat echt pas aan het eind van het boek gaat schijnen, maar vervelen doet dit boek, ondanks ontbreken van acties, bijna vaststaande vermoedens (hoewel je zelf daarover wel ideeën krijgt) of sterke, opvallende verdachten, zeker niet. Het is een doordacht verhaal, vol met goed uitgeschreven gedachtespinsels en veel leuk gevonden beeldspraak. Zeker in de spaarzame, filosofische overpeinzingen van Van Veeteren. Prima situatiebeschrijvingen, prettige stijl en heel leesbaar. Een sfeer van eenzaamheid drukt een stempel op het verhaal. Alle personen ervaren dit -onnatuurlijk gelaten en bijna als vanzelfsprekend- en beleven het zonder dat het voor de lezer als ongeloofwaardig overkomt. Daarbij is die specifieke traagheid en somberheid, die je bij veel Scandinavische, zeker Zweedse, schrijvers ziet, ook hier aanwezig. Dit geeft dit verhaal nog eens een extra laag mee. Al lezende heb je de neiging mee te zakken in die (bijna te) rustige en verstilde sfeer vol tragiek. Desondanks is het een boek dat lekker vlot wegleest door de korte hoofdstukken en veel korte zinnen. Typisch zo'n heerlijk tussendoor boek voor een weekendje weg of wat onverwachte vrije tijd.