Ontroerende en levensechte karakters

Esther Verhoef behoeft nauwelijks introductie. Haar bibliografie is indrukwekkend en omvat psychologische thrillers, actiethrillers (als Escober, samen met echtgenoot Berry), spannende verhalen en een roman. Diverse titels zijn in vertaling verschenen, o.a. in Groot-Brittannië, Duitsland en Rusland. Verhoef won verscheidene prijzen, waaronder de Zilveren Vingerafdruk, de Diamanten Kogel en de NS Publieksprijs.

Didi is bevallen van haar eerste kind en door bijkomende problemen aan haar bed gekluisterd. Zij is voor de verzorging van baby Indy aangewezen op kraamverzorgster Hennequin. De derde vrouw voor wie een hoofdrol is ingeruimd heet Miriam. Miriam werkt bij de Rotterdamse politie en heeft haar twijfels bij de plotselinge dood van haar broer, die getrouwd was met … Hennequin. Miriam graaft onofficieel in het verleden van Hennequin en doet ontstellende ontdekkingen. En juist deze vrouw heeft zich opgedrongen in een kwetsbaar gezinnetje: pasgeboren kindje, ouders die aan de nieuwe situatie moeten wennen. Als dat maar goed afloopt …

De kraamhulp  lijkt aanvankelijk een originele insteek te hebben, maar gaandeweg blijkt het tegendeel. Het hoofdthema – zonder daar over uit te weiden – komt  veelvuldig voor in thrillers, zij het niet met een personage in de vorm van een kraamhulp (althans mij niet bekend). De lezer weet wat er omgaat in Didi, Hennequin en Miriam. Ook Oscar, echtgenoot van Didi en spiksplinternieuwe papa, leren we kennen. In de opbouw van het verhaal wordt steeds nadrukkelijk vermeld over welke persoon het gaat, er valt weinig te raden. De psychologische spanning wordt langzaam maar zeker groter tot haast ondraaglijk, zodat je het boek niet meer weg kunt leggen. In het slotstuk valt helaas opeens de beklemming weg, die op alle voorgaande pagina’s aanwezig was.

Verhoef weet met haar schrijfstijl de boeiende en ontroerende karakters prima tot leven te brengen. Het schort echter aan verrassing in het verhaal, wat te wijten is aan de boekbeschrijving op de binnenflap en de tekst op de cover. Het is toch veel leuker er als lezer zelf achter te komen dat de kraamhulp een psychopate is dan het van tevoren te weten? Een gemiste kans, maar knap dat de auteur desondanks tot een hoge spanningsboog komt. Het einde lijkt ietwat makkelijk, niet alles is afgerond. Anderzijds biedt het de lezer ruimte om nog eens te overdenken waartoe de vermeende c.q. ware toedracht van een drama in een kinderleven kan leiden.

Een boek om van te genieten, tenzij je op het punt staat een kraamhulp te boeken.