Karriere über alles, deel 2

[Zie ook mijn recensie van deel 1, 'De huisgenoot']

Florian von Bismark is geen spat veranderd in deel 2, nog steeds gaat carrière voor alles. Daar waar hij denkt te moeten winnen gáát hij ervoor, want gezichtsverlies lijden ... dat nooit. En toch gebeurt dat: niet Florian, maar zijn partijgenoot Sofie Lothar wordt minister van Justitie. Dat moet rechtgezet worden, maar hoe? Florian spit Sofies verleden uit en stuit zowaar op een link tussen de keurige, nieuwbakken bewindsvrouwe en de Rote Armee Fraktion (RAF). Hebbes! denkt Florian, die hiermee Sofie in diskrediet wil brengen om zelf alsnog de ministerspost te kunnen gaan bekleden. Uiteraard loopt een en ander volledig uit de hand, daar kon je op wachten.

Waar in 'De huisgenoot' het verhaal geheel en al vanuit Florians perspectief geschreven was, is in 'De partijgenoot' het perspectief van Sofie toegevoegd. Marjolijn Uitzinger laat zien dat ze meer kan dan rechttoe rechtaan schrijven, dat ze meerdere perspectieven en verhaallijnen kan behappen. Dat mag echter wat evenwichtiger en verfijnder. De balans slaat door: de lading informatie over de RAF die de lezer voorgeschoteld krijgt, is uitermate interessant, maar het is te veel. Sofie en de politiek ten tijde van de operaties van de RAF krijgen daardoor een te groot aandeel in 'De partijgenoot'. Weliswaar past dat bij de titel van het boek, maar als lezer wil je vooral weten hoe het Florian vergaat. Het tweesporenbeleid, aan de ene kant Sofie, aan de andere kant Florian, is nogal statisch; iets meer interactie of spanning tussen de verhaallijnen zou het lezen veraangenamen.

Overigens is er toch iets veranderd aan Florian: hij wordt allengs mallotiger en minder sympathiek. Lijkt er haast op, dat de auteur er ook moeite mee heeft nog vriendelijke karaktertrekken bij hem te ontwaren. Opzet van Uitzinger, of kwestie van smaak?

Humor, cynisme, Berlijn, politiek, alles zit er weer in.
Mooi, dat Marjolijn Uitzinger zo'n eigen stijl heeft!