De achtjarige Jacob Hargrave verdrinkt op een mooie dag in augustus 1966. Bijna vijftig jaar later staat hij bij zijn ouders Lucille en Harold op de stoep, blakend van gezondheid, nog steeds acht jaar oud. Jacob is een van De Teruggekeerden, die overal ter wereld in groten getale opduiken, wat bedreigend is voor De Ware Levenden. Begrijpelijk, want men vreest niet alleen dit tot dan toe onbekende verschijnsel, maar men moet ook plaatsmaken voor al deze ‘nieuwe’ mensen en leren omgaan met de emoties die hun terugkeer oproept.

De uitnodigende boekbeschrijving, het bijzondere verhaal en de lovende kritieken ten spijt is De Teruggekeerden voor mij een worsteling geworden. Taai, niet spannend, ik was blij toen ik het boek uit had. Dat wil niet zeggen dat Jason Mott niet kan schrijven, het is gewoon niet mijn smaak. Ik voel niets bij de personages, noch bij de gebeurtenissen. De auteur heeft mij op geen enkel moment weten te raken, waar vooral de ongeloofwaardigheid debet aan is. Mooie zinnen, goede opbouw en originaliteit zijn ontegenzeglijk aanwezig, maar kunnen de ‘kloof’ tussen het boek en mij niet overbruggen.

De Teruggekeerden heeft niet aan mijn hooggespannen verwachtingen voldaan. Ik zou het rangschikken onder romans, want een thriller is het niet.
Wat ik toch even wil noemen, maar niet meereken voor de punten: de flodderige bladzijden en de zeer royaal gehanteerde regelafstand zijn niet bevorderlijk voor de leesvreugde.