Enigszins gereserveerd begon ik aan dit vierde deel in de Fredrik Bromanreeks, daar ik de eerste drie weliswaar spannend, maar geen hoogstandjes vond. Al gauw heb ik blij verrast mijn reserves laten varen. ‘De vrouw die wilde afrekenen’ is in een zeer prettige stijl geschreven, alsof een andere Håkan Östlundh de schrijverspen gehanteerd heeft.

‘De vrouw die wilde afrekenen’ bevat alle ingrediënten die boeiende leesuren opleveren. Het verhaal nodigt uit om dóór te lezen, omdat je wilt weten hoe de vork in de steel zit rond de moord op Kristina Traneus en de neef van haar echtgenoot. In de familieverhoudingen deugt het een en ander niet, dat is overduidelijk, ook voor het team dat de moorden onderzoekt.
De karakters en achtergronden hadden beter uitgediept mogen worden. Met name de rol van Stefania is onderbelicht gebleven, er wordt slechts een tip van de sluier opgelicht. Wellicht heeft de auteur zich daar iets te gemakkelijk van afgemaakt, het blijft gissen naar de duistere omstandigheden in het gezin Traneus, die uiteindelijk tot totale ontwrichting geleid hebben.
Östlundh heeft het boek naar mijn smaak in onnodig veel hoofdstukken verdeeld, het volgende hoofdstuk gaat vaak gewoon verder waar het vorige ophield, het houdt niet altijd een perspectiefwisseling in. Tussendoor volgen we hoe het Fredrik in het ziekenhuis vergaat. Mooi gedaan, tijdens het lezen is het waar, wanneer en wie volkomen duidelijk.

‘De vrouw die wilde afrekenen’ doet me uitzien naar de vijfde Östlundh, ‘De indringer’, die in 2012 verschijnt. Ik ben nieuwsgierig naar de verdere ontwikkeling van de hoofdpersonages en verwacht veel van het boek.
Eén opmerking nog: de Nederlandse titel doet me sterk denken aan ‘De man die even wilde afrekenen’ van Sjöwall & Wallöö. Jammer, dat niet gewoon de Zweedse titel ‘Blot’ vertaald is.