Vier sterren met een minnetje

Céline, vijfjarige dochter van hoofdpersoon journaliste Benthe Berg en haar man Raoul, blijkt slachtoffer te zijn van een pedofiel. De man krijgt een minimale straf en hem wordt de hand boven het hoofd gehouden door zijn dorpsgenoten uit Ringerdam, waar ook Benthe en haar gezin wonen. Buitenstaanders zijn ze, buitenstaanders blijven ze, zoals Benthe ervaart wanneer ze in de krant publiceert over haar bevindingen met betrekking tot de pedofiel en over haar gevoelens in dezen. Ze wordt met de nek aangekeken en haar rest niets dan zelf actie te ondernemen. Niemand steunt haar, ze staat alleen. Benthe beraamt een plan om de pedofiel te doden. De man beheerst haar gehele doen en laten, slokt al haar energie op, wat zowel thuis als op haar werk spanningen teweegbrengt. Hoe gaat dit aflopen?

Milou van der Will hakt er vanaf de start meteen in: “Ik ben niet bang meer. … Ik dood hem.” Wie de ‘ik’ is is al gauw duidelijk: Benthe. Benthe is mij van meet af aan onsympathiek. Ik heb er begrip voor dat ze de man te grazen wil nemen die haar dochtertje misbruikt heeft, maar ze is te gedreven en egocentrisch. Het is een en al ikke, ikke, ikke en soloacties. Man Raoul telt niet mee, hem behandelt ze respectloos. Voorbeelden te over: “de keuken heb ik laten renoveren”, “iemand probeert mijn huis binnen te komen”, “hij zit aan mijn keukentafel”. Respectievelijk ‘we’, ‘ons’ en ‘onze’ zou gepaster zijn. Benthes drang naar ‘gerechtigheid’ lijkt haast een compensatie voor het verwaarlozen van haar geliefden, want ook Céline komt tekort. Raoul brengt haar naar school, opa besteedt veel tijd en aandacht aan haar. Benthe werkt, werk gaat boven alles, althans háár werk gaat boven alles. Compassie met andere mensen ontbreekt haar ten enenmale. Ik ga ervan uit dat Van der Will Benthe opzettelijk zo neergezet heeft, want met zo’n eigengereid type in de hoofdrol zal er altijd voldoende stof zijn voor nieuwe belevenissen en avonturen.

‘In mijn bloed’ bestaat uit meerdere lijnen: de pedofiel, het monster van Voorburg en Benthes privéleven. Meeslepend, boeiend, bij vlagen spannend. Mooi geschreven, fijngevoelig waar nodig, prettig lezend, in volwassen taal. Actuele onderwerpen, die in iets andere vorm de laatste jaren uitgebreid in het nieuws zijn geweest (grootschalig DNA-onderzoek, kindermisbruik). Complimenten daarvoor. De uiteindelijke uitwerking van de verhaallijnen vind ik van iets mindere kwaliteit en onrealistisch. Om niets te verklappen noem ik geen namen, maar wat te denken van een moordverdachte die in no time het politiebureau weer mag verlaten? En van een meisje dat uit de lucht komt vallen? En van de toevalligheden die de slotakkoorden inleiden? En van het feit dat de politie slechts op de achtergrond opereert en als bron van informatie fungeert?
Tot tweederde van het boek is het goed. Daarna zakt het wat in, door de opeenstapeling van toeval, onlogica en niet overtuigende handelingen die bedacht lijken om aan alle verhaallijnen tegelijkertijd een eind te breien. Tot tweederde was ik ervan overtuigd dat dit een viersterrenboek zou zijn. De resterende eenderde verdient er wat mij betreft maar drie. Eindresultaat: vier sterren met een minnetje.