Beatles en Biafra

BEATLES EN BIAFRA

Londen, 1968. Beatlesgroupies liggen voor de deuren van de EMI-studio aan de Abbey Road en bewaken de huizen waarin de bandleden wonen, het is de tijd van het White Album. In diezelfde periode woedt in Nigeria de Biafra-oorlog; een ieder die de beelden van uitgehongerde kindertjes destijds op tv zag herinnert zich dit vast nog. Geen raakvlakken, zou je denken, maar wél bij William Shaw in dit eerste deel van zijn drieluik rond rechercheur Cathal (spreek uit: Cah-hal) Breen en assistent-rechercheur Helen Tozer. Een vrouw ... die bovendien niet weet wanneer ze haar mond moet houden, ze heeft een veel te grote bek. Aldus de meeste mannen van dienst, die graag degenen die niet in hun straatje passen vernederen. Tozer wordt toegewezen aan Breen, het duo blijkt het wonderwel met elkaar te kunnen vinden.

William Shaw heeft een ingenieus verhaal geschreven, dat start met de vondst van het dode lichaam van een jong meisje, vlakbij de EMI-studio. Het kost enige moeite te achterhalen wie zij is en hoe ze hier terecht is gekomen. Via de Beatlesfanclub komt er licht in de duisternis. Dat Tozer ook fan is komt goed uit, Breen zou er in zijn eentje niets van bakken in de Beatlesscene. De Biafraverhaallijn, met een hoofdrol voor de in Engeland opgegroeide chirurg Samuel Ezeoke, wordt geleidelijk aan ingevoegd. Voor wie - net als ik - niet (meer) weet waar de Biafra-oorlog over ging: door het verhaal heen wordt het een en ander duidelijk en het nawoord werkt verhelderend. Of neem even de moeite om te googelen, want er gemakshalve overheen lezen zou jammer zijn (althans naar mijn mening).
Het blijft niet bij één slachtoffer, meerdere mensen vinden de dood in 'Lied van een dode'.

Wees voorbereid op een cultuurshock, in 1968 was echt alles anders dan nu. Geen vrouwen op moordzaken, geen mobiele telefoons, geen DNA-onderzoek, geen cd-spelers, iedereen rookt, geen pc's maar typemachines. De 'zwarten' (zo - en erger - genoemd in 'Lied van een dode') die vanuit Afrika naar Engeland kwamen werden openlijk gediscrimineerd, Pakistani en anderen trouwens ook. De Engelsen moesten er niets van hebben.
William Shaw is goed in het schetsen van karakters en situaties. Breen en Tozer, maar ook Ezeoke en bijvoorbeeld de vader van het vermoorde meisje spreken tot de verbeelding. Je hebt pakweg vijftig pagina's nodig om erin te komen, iets te veel, maar 'Lied van een dode' komt al lezend tot leven en dan wil je het niet meer wegleggen. Waartoe een mens al niet gedreven kan worden, door afkomst, status, principes, conservatisme of denkbeelden die niet van deze (= 1968) tijd zijn.

Goed boek. Het tijdsbeeld en de verschillende culturele en politieke aspecten zijn van toegevoegde waarde. Compliment voor de prachtige cover! Op naar deel 2, 'Wespennest'.

[plot 4, spanning 3, leesplezier 4, schrijfstijl 4, originaliteit 4, psychologie 4]