Saaie 'easy read'

Drie jaar geleden las ik de debuutthriller van Laura McHugh. Die gaf ik drie welverdiende sterren en ik verwachtte veel van McHughs tweede boek, 'Onvindbaar'. Te veel blijkbaar, want McHugh haalt niet het niveau van 'Het gewicht van bloed'. Saai en voorspelbaar verhaal, waarin nergens ook maar enige sprankeling te bekennen valt.

Hoofdpersoon Arden Arrowood spreekt onvoldoende tot de verbeelding, ze 'leeft' niet. De overige personages weten helemáál geen gevoelige snaren te raken of blijven opmerkelijk onderbelicht. De setting komt niet uit de verf: de familie Arrowood bulkt van het geld en heeft een zekere klasse (mansion, personeel) maar dat straalt Arden niet uit.
Standaardelementen als een oud huis, Halloween, een twijfelachtige trustbeheerder, hulpvaardige jongemannen, verborgen ruimten en enge telefoontjes moeten spanning oproepen. Dat is niet gelukt, het effect is minimaal, wat o.a. te wijten is aan McHughs uitweidingen over van alles en nog wat (bijvoorbeeld over de badkamer) en de herinneringen van Arden aan haar jeugd, die nauwelijks bijdragen aan de plot.
Evenals in haar debuut gebruikt McHugh graag adjectieven en metaforen om situaties en gedachten te verduidelijken, zo veel en frequent dat het averechts uitpakt. Eén voorbeeld:
- QUOTE -
"Ik staarde de auto een ogenblik na, verbijsterd, en toen hapte ik naar adem vanwege een scherpe pijn vanbinnen, alsof iemand me een ijspegel in de borst had gestoken, alsof mijn hart wist wat mijn hoofd nog niet kon bevatten."
- UNQUOTE -
Een ijspegel. Kom er maar op.

Met Laura McHughs idee om twee jonge tweelingzusjes te laten verdwijnen is niets mis. Aandacht voor het feit dat het geheugen graag spelletjes speelt, dat herinneringen niet alleen vervagen maar ook vervormen, is toe te juichen. Ontdaan van al wat slechts tot bladvulling dient rest een teleurstellend magere thriller met fouten van diverse aard (blunders en taalfouten).

[spanning 1, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 3, originaliteit 2, psychologie 2]