Niet wat ik ervan verwacht had

Op de één of andere manier weet Mirjam Mous mij niet te overtuigen met haar werk. Dit is het tweede boek dat ik van haar lees en opnieuw was ik zo teleurgesteld. Niet elk boek is voor elk lezer, maar blijkbaar is ook niet elke auteur voor elke lezer bestemd.
Ik hoor veel mensen lovend over Mirjam Mous, maar ik kan er gewoon niet in volgen. Haar ideeën beginnen goed, maar de uitwerking is vluchtig.
Als science fiction liefhebber had ik al een mooi beeld na het lezen van de flaptekst. Je hoopt op wonderen zal ik maar zeggen. Hoe het boek beschreven wordt, is zeer sterk en veel belovend. De inhoud maakt die beloftes niet waar.

Is het idee origineel? Ja en neen. De plot op zich heeft een leuke wending, maar op zich is het idee van een chip in de mens niets nieuws. Voor mij is het belangrijk dat je als auteur dat wat mee gaat doen. Maar dit is letterlijke overnamen van wetenschappelijke voorspellingen en vooruitstrevingen.
Dat is het eerste puntje waar ik al doorhad dat er te weinig aandacht besteeds is aan dit boek. Het voelt te gehaast en te snel in elkaar gepuzzeld. Het verhaal wordt als een gek verteld.
De hoofdpersoon beleefd het niet maar 'leest' zijn eigen verhaal eigenlijk voor. Hierdoor creer je een immense afstand tussen personage en lezer. Het is een opsomming van wat er gebeurd. Super jammer want het begin van dit boek was sterk. Het personage beleefd wat en als lezer word je meegezogen in een mysterieus gebeuren. De switch had nooit gemaakt mogen worden. Dan was het boek misschien tweehonderd pagina's langer, het had wel beter uitegwerkt geweest.
Een personage dat zijn verhaal opsomt, saai. Ik hou ervan om met een personage mee te leven en samen na te denken. Hier krijg je helaas die kans niet. In het begin van het boek dan weer wel. Het is ook niet te volgen waarom de auteur die switch heeft gemaakt. Waarom zo sterk beginnen, om zo te eindigen?

Want tegen het einde toe leek het alsof alles snel moest gaan en de plot kreeg meer en meer gaten. Plots is iedereen gevlucht en het maakt niemand wat uit, de FBI wordt daar daders zelf erbij gehaald, er vind een enorme tijdssprong plaats zonder aanduiding.
Het einde is niets in vergelijking met dat mooie, beschrijvende en volle begin. Als lezer was ik zeer snel weg met het verhaal en was ik echt nieuwsgierig naar meer. Alles was goed uitgewerkt en duidelijk. Die overgang is gewoon de grootste fout van dit boek.
Doordat je een band begint op te bouwen met het personage, ga je ook mee beginnen voelen dat al die onzekerheden super moeilijk zijn om te dragen. Maar dan gaat het personage alles vertellen zonder enige emotie, zonder de lezer te betrekken. Het hoofdpersonage ging in de richting van een zeer vol karakter, maar was uiteindelijk te vlak voor een boek als dit. Het was een omhulsel dat door bleef ratelen over zijn eigen leven. Dan loop je helaas wel even tegen een muur.

De eenvoud in de taal van 'virus' was hier niet te bekennen. Het boek bevatte duidelijke taal maar voelde niet zo waanzinnig kinderachtig aan. Het verschil tussen beide boeken verontrust me wel een beetje. Lezers komen graag terug bij een auteur die vertrouwd aanvoelt, maar ik had bij allebei de boeken het idee dat het afzonderlijke schrijvers waren. In de schrijfstijl van Mirjam Mous vind ik geen 'rode draad'. Ik vind geen typerend kenmerk dat mij als lezer trekt.

Hoewel ik zelf vrij negatief klink, is het idee erachter en de begin uitwerking zeer sterk. Ik kan zien waarom anderen het misschien wel goed vinden. Maar ik ben niet die anderen en die anderen zijn mij niet. Voor mij zijn er teveel belangrijke elementen die missen.

Niet elke auteur is voor elke lezer, en ik denk dat dit mijn laatste boek was van deze auteur. Wat ik zeer jammer vind want ik ben iemand die graag elk boek geweldig wilt vinden.