Grijpt je naar de keel

Wow.
Het onderwerp was me niet bekend. In de middelbare school is het weleens voorbij gekomen tijdens een les godsdienst of maatschappij. Toch was het deze keer helemaal anders. Geen informatief boek, of filmpjes van onbekenden, geen saaie bundel,... Nee, een verhaal dat verteld wordt met een persoonlijke tint. Zeker de foto's achteraan het boek maakte het zo speciaal.

In het begin kwam het voor mijn gevoel traag op gang. Voornamelijk omdat je zoveel informatie krijgt in de eerste paar hoofdstukken. Wat ik ontzettend jammer vond. Met een in medias res had de spanning vanaf pagina één op punt kunnen staan.
Een slimme zet in dit boek zijn de flashback scenes. Die eigenlijk de 'kern' van het verhaal vertellen. Dat waren absoluut mijn favoriete stukken. Het maakte dan ook dat ik maar al te graag wilde verder lezen. Na pagina 100 ging ik als een speer, en heb ik het boek in één nacht uitgelezen.
De opmaak weerhield mij soms ook een beetje. Er zit niet zoveel alineaverdeling in en dat remde de leeservaring weleens.

Hoewel het boek voornamelijk het verhaal van Peet verteld, komen we ook een heleboel te weten over Arine en haar kinderen. Vooral het zijdelingse verhaal van Sterre heeft me geraakt. De liefde die zij voor haar familie voelde was ontzettend krachtig, hopelijk is dat nog steeds zo.
Er zitten zeker zware onderwerpen in. Hier en daar met wat detail, maar toch ook weer niet dat het tot in extreme beschreven wordt. Net genoeg om jezelf er een beeld bij te vormen. Zeker met de foto's achteraan het boek helpt het om een hele duidelijke setting te creëren.

Het speelt met je emoties. Ik ben een boekhuiler, dus ook deze keer hield ik het niet bepaald droog. Er gaat zoveel door je heen en je wilt de personages (in dit geval echte mensen uiteraard) waarschuwen. Maar dat gaat uiteraard niet.
Heel vaak wilde ik naar hun kop slingeren dat ze onmiddellijk moesten vertrekken. Toch bleven ze... Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt.