Een lach en een traan

Hendrik Groen schrijft op een prettige manier, met veel humor. Hij levert niet alleen op een subtiele, maar wel rake manier kritiek op bepaalde gebeurtenissen in het verzorgingstehuis, hij beschikt ook over een flinke portie zelfspot. Tegen het einde van het boek, wanneer er een aantal vervelende dingen gebeuren, wordt het verhaal minder luchtig en de humor scherper. De rake observaties die dit oplevert maken pijnlijk duidelijk hoe lastig het leven als bejaarde kan zijn. Ook blijkt het er tussen bewoners van een verzorgingstehuis niet altijd zachtzinnig aan toe te gaan.

Dit is een verhaal met een lach en een traan. Op sommige momenten kun je als lezer hardop lachen over wat voor vreemde dingen Hendrik Groen meemaakt. Hij en zijn vrienden komen soms ook op een erg grappige manier in opstand tegen de dingen die hen overkomen. Op andere momenten gebeuren er dingen waardoor Groen erg geraakt wordt en dan voel je als lezer met hem mee.

De dagboekfragmenten zijn kort maar krachtig. Vaak lukt het Groen om in een aantal regels een rake beschrijving van een gebeurtenis te geven. Af en toe gebruikt hij de actualiteiten in zijn verhaal en ook daar heeft hij een heldere, nuchtere kijk op.

De vrienden van Groen worden ook goed beschreven. Ze hebben allemaal duidelijk hun eigen karakter en zij maken stuk voor stuk het verhaal nog interessanter. Alleen al de observaties en gedachten van Groen zelf zouden een heel boek kunnen vullen, maar de interactie tussen hem en zijn medebewoners maken het boek nog mooier.

Ik vind dit een ontroerend en goed geschreven inkijkje in het leven van iemand in een verzorgingstehuis. Bepaalde beleidsvoerders zouden er zelfs nog iets van kunnen leren. Hendrik Groen schrijft in een toegankelijke stijl en maakt precies duidelijk wat hij bedoelt. Mocht hij besluiten nog een tweede dagboek te publiceren, dan zal ik dat graag lezen.