Onderhoudend boek voor tussendoor

Krysten Ritter (1981) is een creatieve duizendpoot. Als vijftienjarige werd ze ontdekt als model, waarna ze aan de slag kon voor prestigieuze bureaus als Elite Models en Wilhelmina Models. Vanaf 1999 speelde ze kleine rolletjes in diverse muziekvideo’s, films en televisieseries. ‘Veronica Mars’ betekende in 2005 haar doorbraak als actrice. Sinds 2015 vertolkt ze de titelrol in ‘Jessica Jones’ en inmiddels heeft ze een TV-Line’s Award en een Webby Award op haar schoorsteen staan. Verder zingt Ritter en speelt ze gitaar. Samen met jeugdvriend William Thomas Burnett vormt ze de indierockformatie Ex Vivian. Hun tot nu toe enige album verscheen in eigen beheer in 2012. Met ‘Bonfire’ maakt Ritter in november 2017 haar debuut als auteur.

In ‘Bonfire’ wordt milieurechten-advocate Abby Williams na tien jaar vanuit Chicago teruggestuurd naar haar geboortestadje Barrens om te onderzoeken of het bedrijf Optimal Plastics – de grootste werkgever en weldoener van het stadje – zich schuldig maakt aan vervuiling. Maar Abby heeft een dubbele agenda: stiekem hoopt ze er na al die jaren eindelijk achter te komen wat er gebeurd is met haar oud-klasgenootje Kaycee, die in hun laatste jaar een mysterieuze ziekte opliep en kort daarop plotseling verdween. Vol overgave stort Abby zich in een speurtocht waarmee ze niet alleen zichzelf in gevaar brengt, maar ook de levens van iedereen in Barrens voorgoed zal veranderen.

Met 'Bonfire' heeft Ritter een boek geschreven met zoveel plus- en minpunten dat er bijna geen beoordeling aan te hangen valt. Deels is de uitgever daar debet aan: het boek wordt in de markt gezet als (psychologische) thriller, maar voor dat etiket mist dit boek de nodige (onderhuidse) spanning. Daarnaast schept Ritter zelf bijna onmogelijk hoge verwachtingen bij haar lezers door in interviews de bestseller 'Gone Girl' van Gillian Flynn te noemen als haar inspiratiebron. Daarmee maakt ze het zichzelf onnodig moeilijk en plaatst ze haar boek in een categorie waar het niet thuishoort. Dat is jammer, want wanneer de lezer 'Bonfire' oppakt zonder te hoge verwachtingen heeft hij/zij gewoon een prima boek in handen, dat heerlijk wegleest en geen moment verveelt.

Ritter heeft een prettige, toegankelijke, no-nonsense schrijfstijl met goedlopende en soms zelfs erg mooie zinnen. Het plot steekt op zich goed in elkaar en Ritter is stijlvast. Door het onderwerp zijn associaties met 'Erin Brockovich' bijna niet uit te sluiten, maar Ritter heeft een heel duidelijk eigen geluid waardoor dit idee al na enkele bladzijden naar de achtergrond verdwijnt en de link met zowel Brockovich en Gillian Flynn snel vergeten is. Dat Ritter als actrice jarenlange, dagelijkse ervaring heeft met het gesproken woord is duidelijk: ze excelleert in haar dialogen. Helaas slaagt ze er, ondanks haar veronderstelde inlevingsvermogen, niet in om de personages rondom hoofdpersoon Abby de nodige diepgang mee te geven, waardoor Abby zich helaas het hele boek lang bevindt in een landschap van karikaturen en bordkartonnen tegenspelers. Jammer en onnodig, want met Abby als ik-figuur heeft Ritter het perfecte instrument in handen om door middel van korte observaties kleine gewoontes, maniertjes of zelfs stopwoordjes vast te stellen die van een personage een individu maken. Met een extra 30-50 pagina's had Ritter de nodige diepgang kunnen brengen en het boek boven het gemiddelde uit kunnen tillen.

Kortom: 'Bonfire' is een aanrader voor iedereen die op zoek is naar een fijn, onderhoudend boek voor tussendoor. Ritter scoort op schrijfstijl, eigen geluid en dialogen, maar laat nog teveel kansen liggen om het tot een krachtig geheel te maken. Het is haar vergeven, want ik heb mij prima vermaakt met dit debuut. Een eventueel volgend boek van Ritter zal ik zeker ook lezen.

Mijn dank aan de uitgever en Hebban voor deze verrassende kennismaking met Krysten Ritter.