Lezersrecensie
Aii, een beetje heel erg teleurstellend
Nadat ik Everless vorig jaar tot één van mijn favoriete boeken van 2018 had uitgeroepen, wilde ik niets anders dan verder lezen. Dus hoewel ik bijna nooit pre-order, werd Evermore mijn eerste. Ik wilde zó graag weten hoe het verhaal verder ging. En toen begon ik te lezen…
Jules heeft geheimen ontdekt over haar verleden. Ook heeft ze ontdekt wie haar zogenaamde vriendin Caro daadwerkelijk is; namelijk niets anders dan haar vijand. Nu is ze op de vlucht voor de soldaten van de nieuwe koningin op zoek naar het wapen waarmee ze Caro kan vermoorden, voordat die een manier heeft gevonden om Jules’ hart te breken.
Toen ik Evermore binnen kreeg, wilde ik niets liever dan meteen beginnen met lezen. Helaas zaten er andere boeken tussen, maar die wist ik snel uit te lezen. Ik was wel al een beetje op mijn hoede, omdat ik al recensies had gelezen van mensen die het eerste deel geweldig hadden gevonden, maar het tweede deel juist zeer teleurstellend.
Toch begon ik met goed moed aan het boek. En na 50 pagina’s legde ik het weg. Begon aan een nieuw boek. Ging verder met Evermore. Las het andere boek uit. Ging weer verder met Evermore. En las het na een maand dan eindelijk uit.
Laat ik maar zeggen dat het verhaal niet overbodig was. Het boek moest er komen om Jules’ verhaal tot een einde te brengen. Het verhaal had duidelijk potentie. Er was een doel en dat was goed, maar bij de weg er naar toe sloeg Sara Holland de plank volledig mis.
Er kon erg veel uit het verhaal worden gehaald, maar het was saai. Ik weet niet of ik eerder een boek heb gelezen dat zo saai was, maar dit boek staat nu ergens rond de eerste plaats. Er gebeurde namelijk bijna niks in. Het hele boek stond in het teken van Jules zoekend naar het wapen en eerdere levens ontdekken. Nou ja, eerdere levens? Het enige eerdere leven dat werd genoemd was dat van Antonia en de andere levens werden allemaal overgeslagen. Toch lijkt het me dat ook de andere levens belangrijk zouden moeten zijn, niet? Hè, Jules?
Oh wacht, Jules is natuurlijk weer veel te koppig geworden en wil zeker niet luisteren. Dat vond ik ook jammer aan dit boek. Waar ik Jules in Everless een personage vond dat er uit sprong, werd ze in Evermore weer eens het gemiddelde YA-personage. Veel te koppig, niet willen luisteren en als ze weer eens iets stoms doet, worden de mensen om haar heen niet boos op haar, want ze is toch zo zielig en heeft al zo veel te verduren. Oh en laten we maar niet vergeten dat alle stomme dingen die ze doet uiteindelijk toch weer goed uitpakken, want waarom ook niet. *zucht*
Omdat ze ineens zo veranderd was, had ik het idee dat ik haar niet goed kende. Ze was een blanco personage en alles wat ze deed was of te voorspelbaar of veel te vaag en niet geloofbaar. Daarnaast begrijp ik nog steeds niet zo goed hoe Jules’ magie werkt. Soms doet ze iets met haar handen en soms weer niet. Het ene moment lijkt het alsof ze de tijd moet sturen, terwijl de tijd het andere moment ineens rare dingen gaat doen. Omdat Jules’ magie iets is dat ze al eerder al beheerste en ze het volgens mij zelf ook niet echt begrijpt, werd het niet eerst uitgelegd. Dit is begrijpelijk, maar toch had ik gehoopt op wat meer uitleg.
Gelukkig is de wereld zelf wel erg interessant en krijgen we daar iets meer van te weten. Jules doorkruist namelijk het land en met haar leer je steeds meer van Sempera in plaats van alleen Everless. Wel had ik gehoopt op een kaart van het land, omdat je hierdoor beter begrijpt waar ze precies is.
Zonder het te weten heb ik iemand aangeraakt van buiten Sempera, iemand die geen tijd in zijn bloed heeft. Alleen ons land draagt deze vloek.
- Sara Holland, Evermore. De Tovenares en de Alchemist
Waar ik bij Everless zo enthousiast over het einde, zet ik bij het einde van Evermore alleen maar vraagtekens neer. Niet omdat ik vragen heb die onbeantwoord zijn gebleven, maar omdat ik het einde simpelweg niet begrijp en niet vind dat het einde erg goed is. Het einde was te snel, te zoet en te goed. Het was gewoon niet zo spectaculair en juist teleurstellend.
Wat ik over Evermore kan vertellen, is dat dit boek het gewoon net niet is. Je leert iets of iemand kennen, maar eigenlijk ken je het nog steeds niet. Het boek is gewoon te vaag. Ik ben blij dat ik het boek heb gelezen en de serie uit heb, maar terwijl ik het eerste deel aanraadde, is dit juist een teleurstelling. Je zou het kunnen lezen omdat ik weet dat er mensen zijn die dit boek beter vonden dan het eerste deel, maar ik raad het zelf af.
Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2019/03/31/recensie-evermore-sara-holland/
Jules heeft geheimen ontdekt over haar verleden. Ook heeft ze ontdekt wie haar zogenaamde vriendin Caro daadwerkelijk is; namelijk niets anders dan haar vijand. Nu is ze op de vlucht voor de soldaten van de nieuwe koningin op zoek naar het wapen waarmee ze Caro kan vermoorden, voordat die een manier heeft gevonden om Jules’ hart te breken.
Toen ik Evermore binnen kreeg, wilde ik niets liever dan meteen beginnen met lezen. Helaas zaten er andere boeken tussen, maar die wist ik snel uit te lezen. Ik was wel al een beetje op mijn hoede, omdat ik al recensies had gelezen van mensen die het eerste deel geweldig hadden gevonden, maar het tweede deel juist zeer teleurstellend.
Toch begon ik met goed moed aan het boek. En na 50 pagina’s legde ik het weg. Begon aan een nieuw boek. Ging verder met Evermore. Las het andere boek uit. Ging weer verder met Evermore. En las het na een maand dan eindelijk uit.
Laat ik maar zeggen dat het verhaal niet overbodig was. Het boek moest er komen om Jules’ verhaal tot een einde te brengen. Het verhaal had duidelijk potentie. Er was een doel en dat was goed, maar bij de weg er naar toe sloeg Sara Holland de plank volledig mis.
Er kon erg veel uit het verhaal worden gehaald, maar het was saai. Ik weet niet of ik eerder een boek heb gelezen dat zo saai was, maar dit boek staat nu ergens rond de eerste plaats. Er gebeurde namelijk bijna niks in. Het hele boek stond in het teken van Jules zoekend naar het wapen en eerdere levens ontdekken. Nou ja, eerdere levens? Het enige eerdere leven dat werd genoemd was dat van Antonia en de andere levens werden allemaal overgeslagen. Toch lijkt het me dat ook de andere levens belangrijk zouden moeten zijn, niet? Hè, Jules?
Oh wacht, Jules is natuurlijk weer veel te koppig geworden en wil zeker niet luisteren. Dat vond ik ook jammer aan dit boek. Waar ik Jules in Everless een personage vond dat er uit sprong, werd ze in Evermore weer eens het gemiddelde YA-personage. Veel te koppig, niet willen luisteren en als ze weer eens iets stoms doet, worden de mensen om haar heen niet boos op haar, want ze is toch zo zielig en heeft al zo veel te verduren. Oh en laten we maar niet vergeten dat alle stomme dingen die ze doet uiteindelijk toch weer goed uitpakken, want waarom ook niet. *zucht*
Omdat ze ineens zo veranderd was, had ik het idee dat ik haar niet goed kende. Ze was een blanco personage en alles wat ze deed was of te voorspelbaar of veel te vaag en niet geloofbaar. Daarnaast begrijp ik nog steeds niet zo goed hoe Jules’ magie werkt. Soms doet ze iets met haar handen en soms weer niet. Het ene moment lijkt het alsof ze de tijd moet sturen, terwijl de tijd het andere moment ineens rare dingen gaat doen. Omdat Jules’ magie iets is dat ze al eerder al beheerste en ze het volgens mij zelf ook niet echt begrijpt, werd het niet eerst uitgelegd. Dit is begrijpelijk, maar toch had ik gehoopt op wat meer uitleg.
Gelukkig is de wereld zelf wel erg interessant en krijgen we daar iets meer van te weten. Jules doorkruist namelijk het land en met haar leer je steeds meer van Sempera in plaats van alleen Everless. Wel had ik gehoopt op een kaart van het land, omdat je hierdoor beter begrijpt waar ze precies is.
Zonder het te weten heb ik iemand aangeraakt van buiten Sempera, iemand die geen tijd in zijn bloed heeft. Alleen ons land draagt deze vloek.
- Sara Holland, Evermore. De Tovenares en de Alchemist
Waar ik bij Everless zo enthousiast over het einde, zet ik bij het einde van Evermore alleen maar vraagtekens neer. Niet omdat ik vragen heb die onbeantwoord zijn gebleven, maar omdat ik het einde simpelweg niet begrijp en niet vind dat het einde erg goed is. Het einde was te snel, te zoet en te goed. Het was gewoon niet zo spectaculair en juist teleurstellend.
Wat ik over Evermore kan vertellen, is dat dit boek het gewoon net niet is. Je leert iets of iemand kennen, maar eigenlijk ken je het nog steeds niet. Het boek is gewoon te vaag. Ik ben blij dat ik het boek heb gelezen en de serie uit heb, maar terwijl ik het eerste deel aanraadde, is dit juist een teleurstelling. Je zou het kunnen lezen omdat ik weet dat er mensen zijn die dit boek beter vonden dan het eerste deel, maar ik raad het zelf af.
Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2019/03/31/recensie-evermore-sara-holland/
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Celine
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
