Magisterium: Het zilveren masker

!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 20#

Heb de stoute schoenen aangetrokken en ben aan het volgende deel begonnen in de Magisterium serie, ik hou m'n hart vast en de tissues staan klaar. Dit is het 4de boek in de Magisterium serie. Lees eerst De ijzerproef, De koperen vuist en De bronzen sleutel anders heb je geen idee waar het over gaat en wordt je ook niet onnodig gespoild.

Het verhaal:
Na de dood van Aaron wordt Call door de Vergadering gevangen gezet en keer op keer streng ondervraagd. Is hij Constantine Madden - "Vijand van de Dood' - en hun tegenstander? Als Call met behulp van Anastasia (de moeder van Constantine) en Tamara weet te ontsnappen, valt hij in handen van zijn oude vijand meester Joseph. Ontkomen is niet mogelijk. Deze fanatieke volgeling van Madden wil dat Call volbrengt wat zijn grote voorbeeld niet is gelukt: de doden tot leven wekken. Om te oefenen mag hij beginnen met het lichaam van Aaron.
!Spoiler alert!
I.p.v. dat het verhaal zich afspeelt op/rond de school speelt het eerst eventjes af in de gevangenis en daarna de hele tijd in het huis van meester Joseph. Er gebeuren kleine dingetjes , soms dacht ik echt van: Gebeurd er nou nog wat groots? (pas aan het einde gebeuren een paar grote dingen.) Je kreeg wel veel achtergrond informatie die je helpt gebeurtenissen en gedachtes te begrijpen. Veel van de vorige boeken worden wat duidelijker en misschien is deze informatie ook nodig voor het volgende boek.
Ik vind dit altijd geweldig dat een karakter in een boek anders is dan het standaard (in dit geval jongen en meisje hebben een relatie.) Meester Rufus heeft aan Call vertelt dat hij een romance heeft met een man (Yay, Hallelujah!) Nu lijkt hij een beetje meer op Perkamentus van Harry Potter. Helemaal aan het einde van het boek is meester Rufus heel liefdevol en beschermend naar Call toe, m’n hart smolt eventjes.
Ook humor kan in het boek niet ontbreken: grappige momenten, hilarische situaties en sarcastische uitspraken die voornamelijk te maken hebben met Jasper en/of Call.
En de emoties liepen ook weer over in dit deel van de serie. Kreeg iedere keer een brok in m’n keel en een paar keer ontsnapte een traan als mensen het over Aaron hadden of als Call aan Aaron dacht. Was heel blij en juichte toen Aaron weer tot leven was gewekt, maar je merkte dat het Aaron niet helemaal was, een deel van hem zou altijd dood blijven (ik begon al te vermoeden welke kant dit opging en was helemaal niet blij toen ik erachter kwam dat mijn vermoeden klopte.) Heb de laatste bladzijdes de ogen uit m'n kop gejankt. Aaron's opoffering om Call te redden, zijn laatste woorden aan Call, hoe Call reageerde op de 2de dood van Aaron. Jaaa, de tranen rolde van m'n wangen, zo snel dat geen enkele tissue het bij kon houden. De laatste zinnen van het laatste hoofdstuk van het boek gaven me nog een sprankje hoop (ik had gewoon een hallelujah moment toen ik die laatste zinnen las.) De ziel van Aaron zit in Call, ben benieuwd wat de schrijfsters daarmee van plan zijn. 1 ding is zeker de schrijfsters weten hoe ze je hart moeten breken.
Terugkijkend op het boek (en alle andere boeken hiervoor) vind ik dat Alex en Call een soort van broederband vertonen (natuurlijk niet naar elkaar geliefd, maar toch...) De hele tijd had ik een soort van oudere broer en jongere broer gevoel bij hun, zelfs nu ik Het zilveren masker uit heb. Zo zie ik het gewoon.
Het 5de boek The golden tower/De gouden toren komt op 11-09-2018 uit, dus ik hoef niet zo lang te wachten wanneer ik verder wil met het verhaal (maar moet eerst even bijkomen van Het zilveren masker, teveel emoties.)

Conclusie:
Weer een meesterwerk van 2 geweldige schrijfsters.
Een boek vol emoties/heb heel vaak moeten huilen.
Kan niet wachten op het volgende deel.

Cheen