Heden en verleden komen bij elkaar door de sleutel

Het verhaal van de sleutel begint met het verhaal van Sarah die een boek wil schrijven over het oude gesticht Amergate. Ze komt een ruimte met koffers tegen en ze wordt nog nieuwsgieriger naar wat er allemaal gebeurt is binnen deze muren.
Dan komt het eigenlijke verhaal op gang, in 1956 komt de leerling verpleegkundige Ellen werken op Ambergate, zij verbaast zich over wat er zich daar afspeelt. En sluit de patiënten in haar hart. Zo leren we Pearl, Gertie, Belinda, Ed en Amy kennen. En hun verhalen van hun opname. Dan blijkt dat het niet alleen psychiatrische patiënten zijn die er hebben gewoond maar ook gewoon meisjes die hysterisch gevonden werden. De omstandigheden zijn vreselijk en tegenwoordig niet meer voor te stellen en Ellen doet wat ze kan, bekritiseerd door hoofdzuster Atkins en dokter Lambourn die er werkt. De gebeurtenissen die het verloop van het boek bepalen hebben een lange nawerking, en komen uiteindelijk bij Sarah en haar boek terecht. Sarah probeert goed te maken wat er in het verleden mis ging en heeft hierbij hulp nodig van Ellen en haar vader.

De sleutel is een roman dat je gelijk vastgrijpt. De personages zijn zodanig beschreven dat ze tot leven komen en je niet meer loslaten. Hoewel de uitkomst van het verhaal mij in het begin wat onlogisch leek wil je op dat moment gewoon dat het zo verloopt voor de hoofdpersonen. Naast de aandacht voor patienten is er ook veel ruimte voor gedachten en gevoelens van het personeel en de wereld om hun heen. Dat maakt het verhaal geloofwaardig en passend in de tijd waarin het geschreven is. Het klopt gewoon en is compleet.
Ik kon het verhaal zelfs dagen na het lezen niet loslaten en het boek heeft een diepe indruk achtergelaten. De schrijfstijl raakte mij echt en leest heel prettig. Ik heb een nieuwe favoriete auteur aan mijn lijstje toegevoegd en hoop nog meer van haar te kunnen lezen.