Dit is naast “een vlaag van waanzin” een van de beste Corine Hartmans die ik heb gelezen.

Sluipend gif speelt zich af in het dorpje Bronkhorst. Het gezin van Jaqueline en Gijs lijkt een heel gewoon gezin alleen als je langs de mooie buitenkant kijkt zie je dat Jaqueline erg lijdt onder de buien van haar manisch-depressieve moeder die uit het leven wil stappen, de breuk met haar dochter en de relatie met haar man Gijs. Gijs is nu de veerman van het dorp. Hij vaart met een pontje heen en weer over de IJssel waar hij zo van houdt. Hij krijgt regelmatig opmerkingen dat mensen hem benijden om deze vrije baan. Zijn frustraties reageert hij op zijn vrouw af. Niet door lichamelijke mishandeling maar door geestelijke mishandeling. Het net om Jaqueline heen wordt steeds kleiner en strakker, vooral na de dood van haar moeder is er iets dat bij haar binnen gaat borrelen en tegen de wens van Gijs in zoekt ze contact met haar dochter in Frankrijk. Jaqueline lijkt allemaal signalen te krijgen, ze hoort het verhaal van Jaqueline Sauvage in Frankrijk en betrekt die situatie helemaal op zichzelf met fatale gevolgen.
In een mooi en rustiek decor van het toeristenplaatsje Bronkhorst speelt zich een drama af, Corine Hartman kan dat perfect in elkaar puzzelen tot een verhaal dat je niet meer loslaat. De grenzen tussen fictie en non-fictie vervagen langzaam voor de hoofdpersoon maar ook van de lezer. Als gevoelige onderwerpen ter sprake komen moet je altijd opletten dat je niet in details gaat verzanden. Ik wil geen medisch verslag lezen over euthanasie, manische depressieve mensen of de perfecte moord maar ik wil lezen wat het allemaal met de persoon en zijn omgeving doet. Gijs is angstaanjagend perfectionistisch, dat Jaqueline ooit voor hem gevallen is, is een raadsel. Of was het een vlucht?
De vraag die door je hoofd spookt is:’ komt ze ermee weg?” zou een uitnodiging kunnen zijn om het heft in eigen hand te nemen. Dan lees je het plot en sta je ineens weer met beide benen op de grond. Dan snap je ook waarom er voor de titel sluipend gif is gekozen. Het sluipt als een rode draad door het boek, heel langzaam komt het besef binnen wat er gebeurd is. Heerlijk!
Dit is naast “een vlaag van waanzin” een van de beste Corine Hartmans die ik heb gelezen. Waarom?
De schrijfstijl leest prettig, ze kruipt onder je huis, ze is goed voorbereid of ingelezen over de onderwerpen en ze zet je met beide benen op de grond. Daarom!