Interessant boek, vooral het "menselijk" gedeelte...

Brenda en Lennard werden in 2002 ouders van Eva. Eva is veel te vroeg geboren en net na de geboorte moest ze gereanimeerd worden. Ze komt er doorheen en begint aan haar leventje. De eerste maanden leeft ze op de intensive care neonatologie. Beetje bij beetje komen de handicaps naar boven. Zo is ze doof en kan daardoor amper praten. Ze zit helemaal opgesloten in haar eigen wereldje. Niettemin doen Brenda en Lennard er alles aan om Eva een goede thuis te geven.
Jaren later keert Brenda terug naar de intensive care neonatologie en leert andere prematuurtjes en hun ouders kennen. Ze praat met artsen en verpleegkundigen, want de grootste vraag luidt: wanneer is het zinvol om de behandeling verder te zetten? Een discussie waar nog steeds geen passend antwoord is op gevonden.

Het boek is onderverdeeld in drie grote delen. De eerste twee delen gaan over Eva, waarvan één deel gaat over de periode op neonatologie en één deel over wanneer Eva thuis is en opgroeit. In het derde deel gaat Brenda terug naar de dienst neonatologie.

Het is interessant om zowel de kant van een ouder als de kant van de artsen te lezen. Brenda heeft hiervoor enkele artsenbijeenkomsten bijgewoond waar de artsen moesten discussiëren/beslissen over wel of niet verder behandelen. Als lezer leer je dan wel dat het niet zwart-wit is. Het is voor de artsen zeer moeilijk om die keuze te maken.

Ondanks dat het "theoretische" gedeelte ook wel interessant was, vond ik het "menselijke" gedeelte leuker om te lezen. De delen waar Brenda vertelt over Eva, over de andere prematuurtjes.

Het onvoltooide kind is een interessant boek om te lezen. De lezer krijgt zowel een persoonlijk als een theoretisch verhaal. Het is van Nederlandse makelij, dus de Belgische wet kan hier wel wat verschillen, maar ik denk dat het in de meeste gevallen wel overeenkomt.