Interessant!

Het verhaal wordt verteld over iets meer dan een jaar. Vanaf de geboorte van Zen tot enkele weken na de eerste verjaardag van Zen. Dat jaar is het gezin door een hel gegaan. Brenda was zichzelf niet meer en alles kwam op de schouders van haar man Jan en haar familie. Maar ze hebben er zich samen doorgeslagen.

De schrijfstijl is vlot. Brenda wijst met geen enkele vinger naar een desbetreffend ziekenhuis. De ziekenhuizen worden nooit met echte naam genoemd en ook de artsen en verpleegkundigen zijn allemaal "geanominiseerd". Door dagboekfragmenten van Jan, haar zus Chris of uit het verpleegkundig dossier, laat ze ook zien hoe het écht geweest is en niet enkel hetgeen dat in haar hoofd speelde.

Doorheen het boek steeg mijn bewondering voor Brenda, maar ook mijn verbazing hoe het eraan toe gaat in de psychiatrische ziekenhuizen. Brenda verwoordt het zelf als "dat er nog niets veranderd is ten opzichte van de Middeleeuwen".

Heden gaat het goed met Brenda. Ze geeft weer les en daarnaast geeft ze rondleidingen in het Museum dr. Guislain, een psychiatrisch museum in Gent.

Ik vond Kortsluiting in mijn hoofd een interessant boek om te lezen. Een aanrader als je benieuwd ben naar het reilen van zeilen in een psychiatrisch ziekenhuis, maar ook naar wat er allemaal omgaat in het hoofd van een patiënt met psychoses.