Toch wel een mustread!

De Meisjes van Emma Cline is uit de Verenigde Staten komen overwaaien als een absolute mustread. Is dit echt waar? Origineel is het boek zeker met enkel het oogpunt van de 14-jarige Evie in de ban van vooral de meisjes in de sekte van leider Russell. De sekte speelt een rol in het boek, maar heel erg op de achtergrond. Vooral de gevoelens en de haast dwangmatige zoektocht van Evie naar aandacht, liefde en erkenning zijn het thema in De Meisjes.

Emma Cline laat de volwassen Evie en de 14-jarige Evie aan het woord. In een dagboekachtige vertelwijze lezen we over de zomer van 1969. De gebruikte schrijfwijze in de stukken waar de jonge Evie aan het woord is, is simpeler en maar juist passend bij de leeftijd. De oudere Evie geeft haar commentaar op de 14-jarige Evie, toen blind voor de omstandigheden in de sekte. Achteraf op basis van ervaring en informatie geeft zij aan de alarmbellen te hebben genegeerd en de waarheid niet tot zich door te hebben laten dringen. Een zeer treffende quote is dat zij de broodkruimeltjes miste om de weg naar huis te wijzen.

De Meisjes zit vol mooie zinnen. Op bladzijde 208 de mooiste "Ik dacht dat houden van als bescherming fungeerde, alsof de beminde persoon de omvang en de intensiteit van je gevoelens begreep en daar zijn daden op af stemde". Deze zin geeft de gedrag van Evie als 14-jarige in 1969 in essentie weer. Het is een boek om vol aandacht te lezen, de snelheid is traag, maar dit is juist ook de charme van het boek. Als je verwacht om over de sekte te lezen, dan kom je bedrogen uit en daarom is het juist zo origineel en uiteindelijk een mustread. Geef het boek de tijd zich te ontwikkelen en tot je door te laten dwingen.