Een boeiend inkijkje in de ziekenhuiszorg in GB, maar mist nog meer ontroerende momenten

De cover van Met hoofd en hart oogt neutraal met de witte achtergrondkleur en de kleurrijke bladeren die de cover sieren. Op de achterflap valt te lezen dat het boek bedoeld is als een eerbetoon aan verpleegkundigen, patiënten en hun naasten. Helaas is achteraf niet echt duidelijk voor wie Watson dit boek nu eigenlijk wilde schrijven. Bij momenten is het ontroerend doordat ze de lezer meeneemt tot aan het bed van de patiënt en schrijft ze met veel compassie over de rol van de verpleegkundige in de zorg. Echter op andere momenten vervalt Watson in theoretische uiteenzettingen of een stukje geschiedenis waardoor haar verhaal ineens erg afstandelijk overkomt. Het boek is in de ik-vorm geschreven over Watson haar eigen ervaringen als verpleegkundige, dat maakt het erg sterk op de momenten dat ze terugblikt op sommige van haar patiënten. Haar manier van de patiënt en zijn naasten neerzetten maakt dat het boek tot leven komt. Ook weet ze op een zeer sterke wijze de rol van de verpleegkundige weer te geven, al wordt er wel iets te vaak met vakjargon gesmeten zonder dat er enige uitleg volgt. De reis die Watson maakt in haar carrière is interessant, maar soms erg lastig te volgen doordat ze niet in chronologische volgorde vertelt en ook regelmatig vergeet aan te geven over welk moment in haar carrière het gaat. Zo neemt ze eind hoofdstuk 4 afscheid als verpleegkundige om als manager te gaan werken in een respijthuis, maar begin hoofdstuk 5 is ze toch weer kinderverpleegkundige op de NICU, een niet te volgen stap in haar verhaal. In Met hoofd en hart komen bijna alle verschillende doelgroepen om mee te werken wel voorbij en je kan duidelijk merken dat al deze ervaringen Watson hebben gevormd en haar hebben gestimuleerd om verder te kijken dan alleen haar werkplek. Toch geeft ze zelf aan dat haar eigen ervaringen aan de andere kant van het bed, als dochter in plaats van verpleegkundige, misschien nog wel het meest confronterend zijn geweest en haar het meest hebben geleerd. Ze schroomt niet om, onder andere, kritisch te zijn op de lange werkdagen van verpleegkundigen en de gevolgen van hoge werkdruk bespreekbaar te maken. Ook hier kan ze haar verhaal met boeiende voorbeelden onderbouwen. De ontroerende momenten, waarin Watson naast haar patiënten staat, hadden nog prominenter naar voren mogen komen maar Met hoofd en hart geeft sowieso een boeiende inkijkje in de ziekenhuiszorg in Groot Brittannië.