Zwart en wit

Dit boek maakt deel uit van een serie. Ik had niet echt veel zien om in dit boek te beginnen. Waarschijnlijk was ik niet in de stemming van fantasy, maar toen ik het boek uit had, had ik totaal geen spijt dat ik hem had gelezen. Ik ben nu wel nieuwsgierig naar het volgende deel Halflicht. Zeker de titel klinkt al interessant in combi met het boek.

Nathan’s wereld bestaat uit zwarte en witte heksen. Hij zelf is half zwart en half wit. Dit maakt hem het doelwit voor de witte heksen. Zij willen van hem af en deinzen er niet voor terug om dat voor elkaar te krijgen. Hij groeit op terwijl zijn leven altijd in gevaar is, zeker nu hij zijn drie geschenken heeft gekregen. De geschenken maken hem tot een volwaardige heks. Hij heeft ze van zijn vader Marcus gekregen. De beruchtste zwarte heks, die er bestaat. De jagers jagen nu nog fanatieker op hem. Hij moet vechten voor zijn leven, zijn gave onder controle te krijgen, terwijl het enige wat hij wil is Gabriel, zijn vriend en Annalise, het meisje waarop hij verliefd is, vinden.
Dit leidt tot gebeurtenissen, die hij nooit verwacht had mee te krijgen.

Het eerste wat me opviel aan dit boek is, de omslag. Het is echt een mooie omslag, zeker als je het boek hebt gelezen. In het boek kom je erachter waarom erop de voorkant staat wat er op de voorkant staat. Het is alleen niet echt handig dat er niet op de achterkant staat waar het boek overgaat. Wat ik het mooiste vind aan dit boek is hoe realistisch de problemen zijn tussen zwart en wit. De zwarte worden altijd gezien, als de slechten en de witte zijn de goeden. Maar Nathan is natuurlijk een halfbloed, half zwart/half wit. Hierdoor hoort hij niet volledig bij de witte, maar ook niet bij de zwarte. Hij zweeft er eigenlijk tussen en dat is eigenlijk bij iedereen zo. Ook al zien de witte heksen en de zwarte heksen het niet zo, maar niemand is helemaal goed of helemaal slecht. Iedereen heeft iets van beiden in zich en dat komt echt naar voren in dit boek. Kijk maar naar Marcus, de beruchtste zwarte heks en Soul, de leider van de witte heksen. De ultieme voorbeelden.

Omdat Nathan een halfbloed wordt er ook op hem neer gekeken door de beiden groepen. De witte heksen willen hem gebruiken om zijn vader te doden en de zwarte heksen kijken op hem neer. Hij heeft zijn hele leven te maken gehad met discriminatie om wie hij is. In het boek kunnen je lezen hoe hij daarmee omgaat. Dit soort dingen gebeuren in het echt ook, maar dan natuurlijk niet met heksen en dit boek laat me dat op een geheel nieuwe manier zien. Het helpt waarschijnlijk ook dat ik het net op school bespreek.

Nathan zelf is een gecompliceerd personage. Dat krijg je natuurlijk van zelf met zo’n leven als hij heeft. Zijn leven is niet superrealistisch, maar veel dingen, die worden besproken zijn dat wel.

Zo heeft hij gewoon puberale problemen. Hij is net als iedereen op zoek naar zichzelf, wie hij echt is en alleen in het begin van zijn leven heeft hij liefde gekend, van zijn oma, broer Arran en zus Deborah. Zijn vader Marcus wordt net als hij op gejaagd, dus een echte vader heeft hij niet gekend. Volgens een voorspelling zou hij zijn vader vermoorden, maar dat kan hij niet. Ondanks zijn verknipte jeugd heeft hij nog steeds net, als iedereen een vader nodig.

Elke heks in dit boek heeft, wanneer hij of zij 18 wordt een schenkingsceremonie nodig om een volwaardig heks te worden. Alleen dan kun je je gave krijgen. Nathan krijgt een krachtige gave, maar hij heeft er geen beheersing over. Net als met elk talent of gave heeft dat ook oefening over. Ik teken bijvoorbeeld zelf veel, maar dat gebeurt niet van zelf. Je hebt oefening en herhaling nodig om beter te worden en dat is met de gave in dit verhaal ook zo.

Wat ik echt walgelijk in de boek vond, was dat je om de gave van iemand over te kunnen nemen, het hart op moest eten. Het is op zich wel logisch, want het hart is het orgaan dat je in leven houdt, maar het is echt walgelijk om je dat voor te stellen.

Het einde van het boek was wat abrupt. Het was voor mijn gevoel een beetje onrealistisch daardoor. Het ging te snel. Het was voor mijn gevoel beter geweest, als de gebeurtenissen iets meer tijd in hadden genomen.

Het is misschien iets doms, maar ik miste het gewoon. Als ik een boek over heksen lees, dan verwacht ik eigenlijk dat er spreuk gebruikt worden. Dat vind ik op de een of andere manier een must. In dit boek heb je alleen de gave, maar geen spreuken. Dat vond ik persoonlijk jammer.