Een slim gespeelde strijd

Dit boek maakt deel uit van de serie Blackcoat Rebellion. Dit is het tweede deel van deze serie. Ik moet zeggen dat ik van het eerste deel meer genoten heb dan het tweede deel, maar dat ik zeker uitkijk naar het laatste deel, Koningin.

Tip: Zorg dat je eerste Marionet gelezen hebt, voordat je dit review leest.

Kitty’s leven hangt af van een test. Deze test geeft je een rang, die bepaald waar je komt te staan in het leven. Hoe hoger je rang, hoe beter je leeft. Kitty is een III. Wanneer ze de kans krijgt om een VII te worden, grijpt ze deze met beide handen, niet wetend wat er precies tegenover staat. Ze is nu niet meer Kitty Doe, maar Lila Hart, het dood gewaande nichtje van de president Daxton Hart. Haar leven is luxe, maar ze moet altijd op haar hoede zijn.
Door een aantal gevaarlijke ontdekkingen, wordt ze ervan beschuldigt voor de Blackcoat-rebellen te werken. Dit betekent dat ze naar Elders wordt gestuurd, haar grootste angst wordt waarheid. Elders is een gevangenis, waar je nooit meer levend uitkomt.

Mijn eerste gedachte bij dit boek was, het lijkt me echt vreselijk om zo te leven als Kitty doet. Ze kan nooit zichzelf zijn. Ze moet altijd oppassen hoe ze zich gedraagt, of ze zich wel gedraagt zoals Lila doet en zoals Daxton wil dat ze zich gedraagt. Zo kun je toch geen normaal leven leven. Alles wordt voor je bepaald, zelf kun je helemaal niks. Je merkt alleen dat je jezelf steeds meer kwijt raakt. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen, wat Kitty heeft gedaan. Zeker met de gruwelijke gebeurtenissen, die ze heeft meegemaakt. Dit zal haar altijd bijblijven, dat wordt op een goede wijze ook vertelt in dit verhaal. Het is wel belangrijk dat je de romeinse cijfers, die de rangen aanduiden een beetje kent. Ik ken ze namelijk niet zo heel erg goed en zit steeds te raden van wel rang is die ook al weer. Ik gooi altijd V, VI en VII door elkaar, volgens mij is het 4, 5, 6.

Je volgt in dit verhaal, dus Kitty als Lila Hart. Over Kitty heb ik eigenlijk een gemengd gevoel. De ene keer mag ik haar en het volgende moment kan ik haar niet uitstaan. Ik waardeer aan haar dat ze zoveel over heeft voor degene van wie ze houdt. Ze geeft als het kan haar leven voor ze en dat doet niet iedereen. Vooral haar vriendje Benjy betekend veel voor haar, maar hij is dan ook heel lief. Echt een schatje, zo eentje wil iedereen wel. Wat ik niet zo geweldig aan Kitty vond, was dat ze nogal wat zeurt. Ze heeft totaal geen geduld, alles moet nu gebeuren en op haar manier. Ze luister dan ook voor geen meter, ook al weet je als lezer dat ze beter wel kan luisteren. Ze is dus koppig en eigenwijs, ook al vind ik dat nog niet zo heel erg, want dan ben ik zelf ook wel eens.

Ze is totaal anders dan Knox, Lila’s verloofde, eigenlijk nu dus haar verloofde. Hij is een echte strateeg en nuchterder dan Kitty. Voor hem zijn idealen het belangrijkste, belangrijker dan zijn eigen leven. Het is echt grappig om te lezen hoe die twee met elkaar omgaan. Het gaat dan echt hard tegen hard. Ik vond het boek pas echt interessant worden toen Kitty naar Elders werd gestuurd. Je hebt dan te maken met een geheel andere wereld dan dat je in het eerste boek mee gemaakt hebt. Ook al blijf je nog steeds te maken houden met complotten tegen elkaar, iedereen. Mensen geven uiteindelijk in levensbedreigende situaties alleen om zichzelf, en dat zie je ook weer terug in dit boek. Maar aan de andere kant is het ook weer zo dat je moet samenwerken om te overleven. Je moet elkaar vertrouwen om verder te komen. Niks is uiteindelijk wat het lijkt en zeker niet in een gevangenis, zoals Elders. In de gevangenis is Kitty alleen al een doelwit, omdat ze een Hart is. Alsof het niet al erg genoeg is om niet jezelf te kunnen zijn. Ze moet ook nog lijden om de keuzes, die ze heeft gemaakt.

Elders is een plek, die ik nog nooit in een boek heb meegemaakt en ook helemaal niet mee zou willen maken. Een nare, maar toch interessante plek om over te lezen. Je bent daar gewoon een slaaf, vee voor de bazen daar. Je wilt daar ook echt niet gestraft worden, want straf houdt vaak de dood in en dan heb ik jet nog niet eens over de rare, walgelijke bijbaan gehad, die je daar verplicht hebt. Gestoord gewoon.

Tijdens dit boek ga je vaak van mening veranderen. Je denkt wat te weten over een personage, maar als je verder leest, klopt er helemaal niks meer van. Ik had dit vooral met het personage Scotia. Ik vond haar een beetje bitchy, maar wanneer je verder leest, krijg je toch wel respect voor haar. Dit geldt eigenlijk voor wel meer personages, maar ook gebeurtenissen. Sommigen waren voor mij een totale verrassing, maar anderen had ik toch wel verwacht. Maar waarschijnlijk helpt het ook dat ik al heel veel gelezen hebt. Dit boek laat me denken aan Divergent, ook aan te raden en sommige delen komen ook wel een beetje overeen, maar dan op een andere manier.

Wat me vooral bijgebleven is van dit boek is dat woorden kracht hebben. Soms is er moed nodig van een persoon om een groep te overtuigen dat is wat er moet gebeuren.

Ik kijk echt uit naar het volgende en laatste deel. Het einde van dit boek is echt spannend. Er kan nog veel gebeuren, want de strijd wordt echt slim en interessant gespeeld.