Vol met vragen

Thornhill is geen boek, die ik snel zou lezen. Ik ben niet zo van de griezelverhalen, ook al is dit niet eng. Het is meer het idee. Het is geen vrolijk verhaal. Het houdt je bezig. Het lijkt dik, maar je hebt het binnen een avond uit. (Het is trouwens wel een zwaar boek.)

Dit boek wordt vertelt via woorden en illustraties. Dat was eigenlijk ook de reden dat ik dit boek wou lezen. Ik wou graag weten hoe om zo’n combie te lezen. De schrijfster heeft de illustraties zelf bij het verhaal gemaakt. Wat ik echt zo gaaf vind. De illustraties zijn niet mijn stijl, vooral de gezichten niet. Het is een grove stijl, ik heb liever details. Ze zijn niet vrolijk, maar ze passen wel goed bij het verhaal. Via de illustraties is het verhaal makkelijk te volgen. Wel vond ik het verhaal zelf vrij oppervlakkig. Je leert de personage niet echt kennen, alleen de basis. Toch vond ik het heel interessant om op deze manier boek te lezen, ook al was het niet helemaal mijn verhaal.

Je volgt twee verhaallijnen, die van Ella in 2017 (illustraties) en van Mary in 1982 (woorden). Beide meisje zijn verbonden aan de plek Thornhill, een weeshuis, en beiden zijn ze eenzaam, in de steek gelaten door volwassenen. Daar had ik eigenlijk nogal moeite mee. Ik kom zelf uit een erg hecht gezin, iets wat ik iedereen toe wens. Ik vind het altijd naar om te lezen dat mensen zo in de steek gelaten kunnen worden, dat er niemand is om ze verder te helpen, in ze te geloven. Mary wordt bijvoorbeeld gepest, haar hele leven lang en de mensen die haar kunnen helpen, helpen haar niet, waardoor ze uiteindelijk knapt. Wat ik wel weer mooi vond, was hoe ze in het verhaal zorgde dat Mary en Ella toch met elkaar verbonden werden, ondanks het tijdverschil.

Dit verhaal laat zien wat pesten met iemand kan doen en hoe belangrijk vriendschap is, maar ook dat je daarvoor jezelf niet hoeft te veranderen.

Ik weet nog niet wat ik van het einde moet vinden, creepy of juist mooi. Daarvoor zit ik nog te vol met vragen.