Niet mijn smaak

Voor je me loslaat is het verhaal van Kyra en Corey. Het is een verhaal over vriendschap, schuld en je thuis voelen. Ik weet niet wat ik nu eigenlijk van dit verhaal vind. Ik had dit boek bijna niet uitgelezen, maar op een gegeven moment had het me te pakken. Toch vind ik het geen thriller, maar ook geen fantasy, wat wel is, geen idee.

Het is allemaal zo mysterieus, zo vaag, daarom vond ik het in eerste instantie niks. Ik voelde me ongemakkelijk bij Lost Creek. Ik vond het benauwd, onheilspellend. Ik wist ook niet of ik Corey wel leuk vond. Kyra mocht ik direct. Ze is creatief en dol op verhalen, maar omdat ze bipolair was hoorde ze niet thuis in Lost. Kyra’s stoornis was het gehele verhaal aanwezig. Ik vond het sneu om te lezen, hoe ze een totaal ander persoon werd door haar stemmingen, hoe ze bang was om zichzelf te verliezen en hoe moeilijk het was om haar te helpen.

Ik vind dit maar een verdrietig boek. Lost vond ik verschrikkelijk. Hoe kun je mensen zo behandelen, hoe kun je alleen maar toekijken, hoe kun je iemand zo gebruiken? Ik kan het niet geloven. Dat hele dorpje is gestoord. Ze vergaten gewoon dat Kyra een persoon was, met gevoelens, die zich alleen voelde, gebroken was.

Ik had niet verwacht dat er een voorspellende gave in dit boek zou zitten. Ik weet ook niet of ik het wel wat vond, de manier waarop was cool, maar verder, ik weet niet. Kyra’s verhaal had anders moeten lopen, samen met Corey.

Het boek heeft snelle korte hoofdstukken in verschillende tijden. Het bevat brieven, telefoongesprekken en interviews, die ik overbodig vond.
Zelfs nu weet ik nog steeds niet wat ik van dit boek moet vinden, het past niet bij mij, denk ik.