De overtreffende trap van het origineel

Wie dacht dat na het lezen van het eerste deel in de reeks, het universum van De Wondergenootschap geen geheimen voor ze kent, zit er helemaal naast. Terwijl ‘Morrigan Crow en het Wondergenootschap’ zich vooral toespitste op het ontdekken van de wondere wereld van Jupiter Noord en hoe Morrigan daarin terecht kwam, toont het tweede deel eerder hoezeer zij een buitenbeentje is in die samenleving en welke obstakels ze allemaal moet overwinnen om zich een plaatsje toe te eigenen. Een hele diverse groep wezens en personages bevolken de wereld van Nevermoor en maken er een geslaagd totaalplaatje van. De gekende personages worden van verdere diepgang voorzien en vooral onze protagonist weet zich verder te ontwikkelen. Ze blijft nog enigszins onzeker over haar kunnen en de rol die voor haar in Nevermoor is weggelegd, maar ze vertoont al wat meer zelfbewustzijn en is niet meer het bange meisje uit het eerste deel. Alhoewel Nevermoor een plek vol magie is, zijn de bekommernissen van Morrigan heel realistisch. Heel wat lezers zullen zich dan ook ten volle herkennen in de nood aan vrienden, vertrouwenspersonen en geborgenheid. Townsend schetst een wondermooie wereld vol verwondering en gekkigheidjes en weet daarmee jong en oud te betoveren. Ze slaagt erin om een plot, dat het op eerste zicht nogal rechtlijnig is, toch van heel wat variatie en verrassingen te voorzien. Er zijn maar weinig auteurs die er zo goed in slagen een eindproduct af te leveren dat zowel jeugdige lezers als volwassenen evenzeer weet te bekoren. Geruchten doen de ronde, dat de oorspronkelijke trilogie rond Morrigan Crow wel eens over meer boeken zou kunnen gespreid worden en als de schrijfster deze sterke opbouw verder hanteert en elk vervolgdeel nog sterker maakt dan het voorgaande, dan hebben we met vijf sterren niet voldoende om deel drie te recenseren.