Zonder kompas door het leven

Nathaniël -bijnaam de Knoop- en zijn oudere zus Rachel -bijnaam Sijs- worden in enkele maanden tijd achtergelaten, eerst door hun vader, daarna door hun moeder. Hun ouders logen tegen hen dat ze terug zouden komen. Het meest rouwig zijn de tieners om het geheimzinnige afscheid van hun moeder. Naderhand keert ze plotseling weer terug in hun leven. Nathaniël wantrouwt zijn moeder, maar wil achter de waarheid komen waarom ze haar kinderen verlaten heeft. Dat lukt hem niet.

Op zijn 28e doet hij een nieuwe poging om uit brokstukken informatie een waarachtig verhaal te construeren:
“Ik wist dat als ik twee van die zelfgetekende kaarten naast elkaar zou leggen, ze eruit zouden zien als een krantenpuzzel waarbij je de tien verschillen tussen twee ogenschijnlijk identieke plaatjes moet zoeken: de tijd op een klok, een losgeknoopt jasje, hier wel een kat, daar geen kat.”

De auteur schrijft schilderachtig prachtig, lief en klein. Het is ongelooflijk knap hoe Ondaatje alle brokstukken van Nathaniël’s verleden zo weet te verweven in verschillende verhalen, die Nathaniël in zijn hoofd vormt als houvast over wie hij zelf is en wie zich werkelijk bekommerde om zijn welzijn en groei.
“We ordenen ons leven aan de hand van verhalen die we nauwelijks kennen. Alsof we hebben rondgedoold door een verwarrend landschap, waar we datgene verzamelden wat onzichtbaar en onuitgesproken was - Rachel, de Sijs, en ik, de Knoop, die alles aan elkaar vastknoopte om te overleven, incompleet, ongezien als de zeelathyrus tussen de oorlogstijden op het strand.”

Uiteindelijk komt hij achter een waarheid die hij niet zocht. “Wat hun nu overkwam was het echte verhaal, terwijl ik nog steeds alleen maar bestond in het labyrint van mijn moeders leven.” Een hoop mysterie met een evenzo hoop ruimte voor je eigen verhalen als lezer en zoektochten naar jezelf. Je moet wel de tijd nemen en zin hebben om dit intelligente boek in zijn volle glorie te kunnen waarderen.